Nekromancja

Nekromancja działa poprzez wykorzystanie energii magicznej do ożywiania martwych ciał. Magowie nekromancji posługują się skomplikowanymi formułami zaklęć i rytuałami, które przenikają martwe tkanki, przywracając im nienaturalne życie. Proces ten jest inwazyjny i wymaga precyzyjnej wiedzy z zakresu anatomii i biologii. Zielone światło, które towarzyszy rzucaniu zaklęć, symbolizuje energię magiczną wnikającą w ciało, aktywując martwe tkanki.

Nekromancja jest niezwykle wszechstronną i potężną dziedziną magii, która pozwala magom na tworzenie armii nieumarłych służących różnym celom. Nekromanci mogą kontrolować nieumarłych, wzmacniać ich zdolności bojowe oraz przeprowadzać zaawansowane rytuały wskrzeszenia. Mimo swoich zalet, nekromancja jest otoczona mroczną aurą i powszechnie uważana za moralnie wątpliwą.

Zaklęcia nekromancji objawiają się intensywnym, jaskrawym zielonym światłem, które przenika ciało ożywianych zwłok. Proces ożywiania jest makabryczny i przerażający – martwe tkanki poruszają się, skręcają i zmieniają, wydając przy tym odgłosy pękających kości i rozrywanych mięśni. Zielone światło tworzy nienaturalną, budzącą grozę aurę wokół ożywianych istot.

Ze względu na swoją mroczną naturę i zakaz w większości cywilizowanego świata, nekromancja jest praktykowana głównie w tajemnicy. Nekromanci tworzą ukryte laboratoria, cmentarze i krypty, gdzie mogą eksperymentować bez przeszkód. W czasach wojny nekromancja może być używana do tworzenia armii nieumarłych, które sieją spustoszenie w szeregach wroga. W niektórych odizolowanych społecznościach nekromanci mogą być tolerowani, a nawet cenieni za swoje umiejętności w ożywianiu zmarłych przodków czy strażników.

Według Necronomiconu, początki nekromancji sięgają Mrocznej Ery na terenach Vuldaru. Kazimir Egorov, potężny mag, używał magii życia, aby chronić swoich bliskich przed śmiercią. Jego syn, Nazariy, zabił ojca, by przejąć jego moc, i wypaczył magię życia, tworząc pierwsze nieumarłe istoty.

Nazariy stał się pierwszym Lichem i zaczął przekazywać swoją wiedzę innym, tworząc pierwszych nekromantów. Po jego śmierci nekromanci podzielili się na dwie walczące grupy – Kult Kości i Kult Martwej Ręki.

Choć autentyczność tej historii jest niepewna, wiadomo, że nekromancja powstała w Vuldarze. Opowieść ta jest kluczową częścią tradycji nekromantycznych, ukazując mroczne korzenie tej magii.

• Balthasar var Faqua
• Nekrokról
• Sarasen
• Shila var Sabelrot
• Tamara Egorova

Nekromancja niesie ze sobą wiele zagrożeń i ograniczeń. Ożywione zwłoki mogą roznosić liczne choroby, niebezpieczne dla żywych. Jednym z przykładów epidemii wywołanych przez nieumarłych jest Epidemia Trupiego Oddechu. Nekromanci są narażeni na te choroby, co może prowadzić do ich osłabienia lub śmierci. Ponadto, kontrola nad nieumarłymi może być niepewna, co prowadzi do nieprzewidywalnych i niebezpiecznych sytuacji. Praktykowanie nekromancji bez odpowiedniego przygotowania może mieć katastrofalne skutki zarówno dla maga, jak i otoczenia.

Necronomicon to prastara księga nekromantów, która stanowi niezwykle cenny artefakt wśród praktyków tej mrocznej sztuki. Spisana w wielu językach, księga ta jest przekazywana z rąk do rąk od mistrza do ucznia, a każdy nekromanta dodaje do niej swoje przemyślenia i dzieli się wiedzą. Języki, w których spisana jest Necronomicon, obejmują arauleński, aspiński, hintervoldzki, hushawajski, kalladański oraz vuldarski. Charakter pisma różni się w zależności od wpisu, co wskazuje na jej bogatą historię i liczne przekazania.

Necronomicon zawiera wpisy pochodzące głównie z Vuldaru, gdzie księga została pierwotnie utworzona. Jest to miejsce, gdzie sztuka nekromancji jest szczególnie rozwinięta i szanowana. Księga jest symbolem wiedzy i doświadczenia, gromadzonymi przez pokolenia nekromantów. Istnieje wiele kopii Necronomicon, ale większość z nich jest sukcesywnie niszczona, aby utrzymać tajemnice nekromancji z dala od niepowołanych rąk. Oryginał pozostaje bezcennym skarbem, krążącym w ukryciu wśród adeptów nekromancji.

Praktykowanie nekromancji wiąże się z poważnymi konsekwencjami dla zdrowia i kondycji maga, zarówno fizycznej, jak i psychicznej. Obcowanie z nieumarłymi, którzy często są siedliskiem chorób, naraża nekromantów na liczne infekcje i dolegliwości. Częsty kontakt z gnijącymi ciałami i zaraźliwymi patogenami prowadzi do stopniowej degradacji organizmu maga. Objawy mogą obejmować przewlekłe choroby skóry, osłabienie układu odpornościowego, a nawet trwałe uszkodzenie organów wewnętrznych.

Oprócz fizycznych skutków, nekromancja wywiera destrukcyjny wpływ na psychikę maga. Regularne przekraczanie granicy między życiem a śmiercią sprawia, że użytkownik tej magii zaczyna postrzegać oba te stany jako płynne i wzajemnie wymienne. Taka perspektywa często prowadzi do utraty empatii oraz dehumanizacji nie tylko wobec innych, ale i wobec samego siebie. Magowie nekromancji stopniowo tracą zdolność odczuwania naturalnego respektu wobec śmierci, co może objawiać się obsesyjnym dążeniem do kontroli nad życiem i umieraniem.

Długotrwałe praktykowanie nekromancji sprawia również, że magowie mogą doświadczać halucynacji, wizji duchów czy echo cierpień ich ożywionych istot, co tylko pogłębia ich izolację od społeczeństwa. Wielu nekromantów, zwłaszcza tych o słabszej woli, popada w obłęd, niezdolnych do odróżnienia rzeczywistości od zakrzywionych obrazów wynikających z ich praktyk. Nekromancja, choć potężna, jest więc dziedziną, która ma swoją cenę – wysoką i często nieodwracalną.

• Necronomicon I: Tragedia Kazimira
• Necronomicon II: Techniki Nekromancji
• Necronomicon III: Spis Plugastw
• Necronomicon IV: Kult Martwej Ręki
• Necronomicon V: Cesarstwo Nazaira
• Necronomicon VI: Tarasha i Czarny Krąg
• Necronomicon VII: Trupia Mgła

• Historia powstania nekromancji jest inspirowana opowieścią Sheev'a Palpatine'a o Darth Plagueis'ie z serii Gwiezdne Wojny.