Pokój Amarancki

W trakcie I Wojny Amarantu nekromanci zyskali na znaczeniu w Vuldarze, gdzie czarna magia była legalna. Po przewrocie nekromanci pod wodzą Tamary Egorovej przejęli władzę, obalając Tzara Olega Zakharova. Jego syn Rodion przez kilka lat zbierał siły, walcząc z nekromantami i ich nieumarłą armią. Dzięki wsparciu Araulenu i Hintervoldu udało się pokonać armię nieumarłych, co doprowadziło do podpisania Pokoju Amaranckiego.

Pokój Amarancki uznał niepodległość Vuldaru pod rządami Tzara Rodiona Zakharova. Zgodnie z warunkami, Rodion musiał oficjalnie zakazać praktykowania nekromancji na terytorium Vuldaru oraz zgodzić się na nadzór Arauleńskiej Kapituły, która miała monitorować przestrzeganie tego zakazu. Rodion został koronowany na Tzara, a jego rządy miały być wolne od wpływów nekromantów, którzy dotąd dominowali w Vuldarze.

Silmaaroon odzyskał status wolnego miasta-państwa, zwolniony z praw lennika Araulenu, co oznaczało, że Łabędzia Przystań nie była już zależna od Araulenu. Wielka Czwórka, rządząca Silmaaroonem, uzyskała pełną autonomię, z wyjątkiem Dolnego Silmaaroonu, który pozostał pod kontrolą Araulenu. Było to strategiczne ustępstwo, które miało zapewnić Silmaaroonowi niezależność, jednocześnie pozostawiając pewien wpływ Araulenu w regionie.

Pokój Amarancki ustalił nowe granice królestw, które miały być nienaruszalne. Wszystkie strony zobowiązały się do ich przestrzegania, co miało na celu zapobieżenie przyszłym konfliktom. Było to kluczowe dla utrzymania pokoju na kontynencie, który przez lata był nękany wojnami. Gwarancje te były wspierane przez międzynarodową wspólnotę, co zwiększało ich wiarygodność.

Porozumienie zezwalało wszystkim Vuldarczykom, którzy chcieli, na powrót do Vuldaru. Obejmowało to również tych, którzy mieli problemy z arauleńskim prawem, poza tymi którzy byli zaangażowani w zakazane profesje, takie jak nekromancja. Było to ważne dla odbudowy Vuldaru i stabilizacji sytuacji wewnętrznej po wielu latach okupacji i konfliktów.

W ramach umowy, Arauleńska Kapituła została wprowadzona do Vuldaru, aby nadzorować przestrzeganie zakazu nekromancji. Była to instytucja odpowiedzialna za egzekwowanie prawa magicznego, co miało zapobiec odrodzeniu się Kultu Nekromantów i ich wpływów w Vuldarze. Kapituła miała także edukować i monitorować lokalnych magów, aby zapewnić przestrzeganie nowych przepisów.

Pokój Amarancki przyniósł stulecie pokoju i stabilności, pozwalając na rozwój handlu i kultury. Niemniej, w dłuższej perspektywie, skutki Pokoju Amaranckiego miały również negatywne aspekty dla Araulenu. Po podpisaniu pokoju, Araulen popadł w kryzys, który zakończył się po wielu latach i dwóch wojnach domowych, a także stracił znaczne terytoria. Dopiero wiele lat później postanowienia Pokoju Amaranckiego zostały złamane przez Vuldar, co doprowadziło do nowych napięć na kontynencie.

Ceremonia podpisania Pokoju Amaranckiego odbyła się po Bitwie Żywych i Martwych w Starym Armekcie, gdzie władcy Amarantu, w tym królowa Kelsey Uległa z Araulenu, król Adam Lambert z Hintervoldu, Wielka Czwórka z Silmaaroonu, Rodion Zakharov z Vuldaru oraz Wielki Mistrz Ludwig Kelton z Zakonu Gregoriańskiego, wspólnie złożyli swoje podpisy, zobowiązując się do przestrzegania jego postanowień.

Pokój Amarancki stał się symbolem międzynarodowego współdziałania i próbą zapewnienia trwałego pokoju na kontynencie. Jego podpisanie było aktem uznania, że wojna przynosi ogromne straty i cierpienie, a jedynym sposobem na rozwój i stabilność jest współpraca między państwami.