Ród Sabelrot

Sabelrotowie to starożytny ród, który wywodzi się jeszcze z czasów, kiedy istniało królestwo Eldëvir. Legenda mówi, że w Alda Bläth'san (obecnie Miasto Studenckie Whisperhout) mieszkała elficka księżniczka o imieniu Deanärë Múr'i, która sposród wielu amantów wybrała prostego człowieka o imieniu Royce, który był synem wielkiego przywódcy ludzi, Aikena. Kiedy kochankowie spodziewali się dziecka ludzie w obawie o swoje życia chwycili za broń i zaczęli zabijać elfy.

Zrozpaczony Royce musiał wybierać między kochanką i przyszłą matka dziecka a swoimi pobratymcami. Zdecydował, że nie może porzucić swojego ludu. Wraz z resztą rozwścieczonego tłumu wparował do Alda Bläth'san, gdzie zaczęli zabijać, w ich mniemaniu, złe elfy. Kiedy rabowali pałac drogi kochanków skrzyżowały się. Royce pragnął, aby Deanärë Múr'i poszła razem z nim, obiecał jej, że nic jej się nie stanie, lecz elfka wybrała śmierć ze swoimi pobratymcami. Zaklęła Royce'a, że to on powinien zadać jej ostateczny cios, jeśli ma na to odwagę. Jej ukochany zabił ją jednym precyzyjnym pchnięciem w pierś.

Wtedy wydarzył się prawdziwy cud - Deanärë Múr'i, chociaż martwa, urodziła dziecko Royce'a, a z rany na jej piersi wypłynęło jej serce, które z żalu skrytalizowały się w formę przepięknego klejnotu. Wszyscy zgodnie uznali to wydarzenie za znak od bogów - Serce Deanärë Múr'i stało się insygnią rodziny Royce'a, którą nazwał Sabelrot. Po jego śmierci, głową rodu został jego syn, Shelton, która zapoczątkował linię z elficką krwią w żyłach.

Po upadku Królstwa Eldëvir, w 2:21 wszystkie rodziny powstały wokół ruin Alda Bläth'san zostały zjednoczone, tworząc w ten sposób Księstwo Whisperhout. Sposród nich wyróżniamy cztery rody, wszystkie wywodzące się z Aikena:

• ród Ect, który zjednoczył pozostały i ich przedstawiciel został pierwszym księciem;

• ród Sabelrot;

• ród Graven;

• ród Windbloom.

Wszystkie cztery rodziny współpracowały ze sobą. Sabelrotowie od czasu śmierci Deanärë Múr'i noszą w sercach żal po tej stracie. Uważają upadek Eldëvir za wielką tragedię. Swoje wysiłki skupiają na odtworzeniu technologii elfów oraz nauce. Jako pierwsi w tym rejonie Amarantu tworzą szkoły, biblioteki i skupiają się na . Mimo swojej mrocznej przeszłości słyną ze swojego honoru.

W 2:110 za sprawą wojny z Hazardem, powstaje królestwo Araulen, a Księstwo Whisperhout staje się jedną z jego prowincji. Ród Ectów staje się władcami nowego królestwa - decydują się oddać władzę w regionie rodowi Graven, których przedstawiciel zostaje pierwszym hrabią, a przedstawiciele Sabelrotów i Windbloomów zostają baronami pod jurysdykcją hrabiego. Decyzją Henryego var Ecta jego włości oraz miasto Whisperhout zostaje podzielony między wszystkie trzy rodziny. Na swojej części Sabelrotowie wnoszą piękne ogrody oraz uniwersytet na miejscu, gdzie niegdyś znajdował się pałac elfów. W miejscu, gdzie umarła Deanärë Múr'i zbudowano grobowiec rodu, a sama elfka została w nim oficjalnie pochowana.

Uniwersytet Whisperhout, dzięki znakomitemu zarządzaniu szybko zyskuje prestiż i staje się jedną z najlepszych uczelni kontynentu, a ród Sabelrot otrzymuje tytuł Królewskich Kuratorów. Wszystkich rodzinom Whisperhout udaje się pokojowo współpracować, a prowincja kwitnie stając się najbogatszą w całym królestwie.

W 2:172 roku na Amarant przybywają leśne elfy rodowodu Igni'ether. Wędrują, tworząc klany, aż w końcu goszczą w Whisperhout, gdzie zostają przyjęte z otwartymi ramionami. Mimo tak trudnej przeszłości znajdują wspólny język - leśne elfy są świadome grzechów swoich kuzynów i przebaczają ludziom zabicie starożytnych. Sabelrotowie pozwalają wejść kilku elfom w ich rodzinę poprzez małżeństwo. W swojej części miasta z pomocą elfów tworzą przepiękne ogrody.

Kiedy w 2:202 Król Ecbert porozumiewa się z elfami tworząc umowę, która tworzy Księstwo Leśnych Elfów w Araulenie. Na mocy tej umowy wszystkie elfy podlegają pod władzę księstwa, który podlegał pod arauleńskiego króla, na podobnych zasadach co hrabiowie. Ta sama umowa zobowiązuje władze każdego stołecznego miasta do utworzenia dzielnic elfickich, którymi będą zarządzać elfy. Sabelrotowie podeszli do tego bardzo poważnie - wychodząc z inicjatywy sprawili, że ta formalność została dopięta bardzo szybko.

Sielankowe życie rodu Sabelrot trwa do 2:207 roku, w którym wybucha epidemia trądu. W wyniku tej choroby w 2:209 umiera hrabia Retor var Graven, nie pozostawiając żadnych spadkobierców. Sablerotowie i Windbloomowie zaczynają wyścig o władzę - oba rody uważają, że oni teraz powinni rządzić. Król Egerwald Krzywonosy zarządza w prowincji elekcję, którą podstępem wygrywa Aen var Windbloom. Baron Sulivan var Sabelrot próbuje zdemaskować jego jego oszustwo, lecz zostaje zignorowany, bowiem całe królestwo walczy z epidemią.

Sulivan jesienią jedzie złożyć nowemu hrabiemu hołd, lecz na miejscu zabija go i obwieszcza siebie prawowitym hrabią. Odalric Windbloom, syn Aena, zbiera swoją armię i rozpoczyna się krwawy konflikt zwany Czarną Jesienią. Konflikt kończy sam król Egerwald wkraczając zbrojnie do Whisperhout. Sulivan, jego żona i siostra zostają powieszeni, a ich syn, Herewulf zabrany jako zakładnik do Starego Armektu. Władzę w rodzie z rozkazu króla otrzymuje kuzyn Sulivana, Baerwald. Dodatkowo część ich włości zostaje im odebrana na korzyść rodu Wyndhame.

Po latach wychodzi na jaw, że Sulivan miał rację - Aen rzeczywiście przekupił lordów. Niestety sprawiedliwość nigdy nie została oddana rodzinie Sabelrotów.

Lata mijają, a Sabelrotowie powoli odzyskują swój honor ciężką pracą na rzecz arauleńskiej nauki. Herewulf, jako zakładnik tworzy nową gałąź rodu - Sabelrotów ze Starego Armektu, którzy przebywają w stolicy jako zakładnicy i gwarancję, że ich kuzynowie z Whisperhout nie będą szukać zemsty. Z czasem przyzwyczajają się do życia w stolicy i zaczynają służyć kolejnym królom radą. W 2:299 roku do władzy dochodzi Aelfheah Szczodry, który wybiera Woodrowa var Sabelrota ze Starego Armektu na swojego Wicekróla. Ten świetnie sprawdza się z swojej roli, lecz jego król niespodziewanie umiera zostawiając jedynie nieletnią córkę. W swoim testamencie Aelfheah Szczodry napisał, że do czasu osiągnięcie pełnoletniości władzę w królestwie, w jej imieniu, ma sprawować wybrany przez niego namiestnik. Po przejęciu tron przez córkę, Woodrow będzie mógł ze swoją rodziną powrócić do Whisperhout, a ich winy zostaną uznane za odpracowane.

Woodrow wiedział jak rządzić i miał wiele dobrych pomysłów, lecz Rada Hrabiów często sprzeciwiła się jego rozkazom, bowiem uważali, że po śmierci króla władzę powinna przejąć złożona z nich Rada Regencyjna. Niemniej Wicekról Woodrow rządził rozsądnie, ale na pewno osiągnąłby więcej gdyby nie ciągłe kłody rzucane mu pod nogi. Z tego powodu zyskał nieoficjalny przydomek - Woodrow Ponury.

W 2:314 Nara Bogobojna osiąga pełnoletność, więc zgodnie z testamentem ojca zostaje nową królową Araulenu. Wicekról zostaje zepchnięty na dalszy plan, a rządy Nary to seria porażek - wpierw nieudana i kosztowna Droga Słońca na Alaspar, a później wybuch buntu w Vuldarze. Woodrow starał się doradzać królowej, lecz ta nie chciała go słuchać. Kiedy Wicekról próbuje przejąć władzę nad wojskiem, aby ruszyć do Vuldaru, królowa wysyła go na emeryturę. Sabelrotowie, którzy byli zakładnikami wreszcie wracają do domu.

W 3:80 roku wybucha wojna domowa - Robert var Lustinn staje przeciwko królowi Edwardowi Płaczliwemu. Baron Leofsige var Sabelrot opowiada się po stronie Ectów, a jego wrogowie, Windbloomowie po stronie buntowników. W trakcie wojny Sabelrotowie demaskują próbę zdradzy przez Hrabiego Windblooma. Kiedy Robert wygrywa wojnę i zostaje nowym królem zarządza sąd, w wyniku którego uznaje elekcję, która sprowokowała Czarnę Jesień za nieważną. W ten sposób Leofsige var Sabelrot zostaje nowym hrabią Whisperhout, a część włości Windbloomów, które otrzymali pod Gravenach przechodzi pod jurysdykcję Sabelrotów.

Kiedy w 3:136 wybucha Wojna Czterech Sztandarów całe Whisperhout opowiada się po stronie obecnej króla - Erysa Tyrana. Choć władca przegrywa wojnę, a jego na jego miejsce wchodzi Rada Regencyjna, nowa władza decyduje się nie wyciągać konsekwencji ze stawania po stronie króla, któremu poprzysięgali lojalność.

Sabelrotowie ściśle współpracują z władzą i nadal zajmują się tym co zawsze. Tak upływa następne kilkadziesiąt lat. Aktywnie biorą udział w rozwoju królestwa oraz II Wojnie Amarantu z Imperium Kalladańskim.

W 3:202 roku ma miejsce katastrofa w Starym Armekcie, która doprowadza do powstania państwa Drakaria pod rządami Najwyższego Króla Jimmiego Cenwulfa. Nowy władca oczekuje, że wszyscy arauleńscy hrabiowie mu się pokłonią oraz złożą przysięgę lojalności. Hrabia Brandyn var Sabelrot zwołuje naradę z rodami Wyndhame oraz Windbloom - wspólnie decydują się, że nie uznają władzy uzurpatora i wygłaszają, że Rada Hrabiów powinna przeprowadzić elekcję nowego króla.

Jimmy Cenwulf przybywa na czele armii do Whisperhout - oczekuje, że hrabia złoży mu hołd, w przeciwnym wypadku będzie zmuszony ich podbić. Hrabia Sabelrot ponownie zwołuje chorążych - wszyscy baronowie i lordowie odpowiadają na wyzwanie i stawiają się w North Cross, gdzie ma zostać wydana uzurpatorowi bitwa.

Na początku 3:203 roku, w noc przed bitwą, Windbloomowie zdradzają i urządzają masakrę - zabijają wszystkich Sabelrotów i Wyndhamów przy życiu - oszczędzają jedynie Nasha var Wyndhame'a i jego brzemienną żonę, Nell, oraz trzyletniego Haywooda var Sabelrota. Kilku Sabelrotom udało się zbiec z masakry. Zdrada Windbloomów nosi nazwę Rzeź Jednorożców, ponieważ w jej trakcie zabito prawie 60 członków rodziny Wyndhame oraz wszystkie należące do nich jednorożce. Stajnia w North Cross niemalże tonęła w złotej krwi jednorożców.

Windbloomowie składają Najwyższemu Królowi Drakarii hołd, zostając nowymi hrabiami. Uprowadzają Nell var Wyndhame oraz Haywooda var Sabelrot. Kiedy kobieta wydaje na świat Tarona, syna Nasha przestaje być potrzebna - ginie w "wypadku". Niemniej sam Nash pozostaje przy życiu - hrabia Cuthbert var Windbloom szantażuje go, że jeśli nie utrzyma swoich chorążych w ryzach zabije jego syna.

Cuthbert var Windbloom planuje wychować swoich zakładników, a następnie ożenić ich ze swoimi córkami, aby w ten sposób zyskać władzę absolutną w prowincji. Jego plany krzyżuje Eardwulf var Bardsleye, dawny chorąży Sabelrotów, który dostaje się na dwór zdrajcy oferując hrabiemu swoje usługi jako rycerz. Morduje córki hrabiego we śnie i na jego szczęście nigdy nie został złapany. Kiedy chłopacy dorastają, a Sir Bardsleye zdobywa zaufanie Windblooma, zostaję nauczycielem chłopców. Wykorzystuje ten czas, aby nauczyć ich prawdy o tym co zrobił hrabia, zaszczepia w nich chęć walki.

Hrabia var Windbloom próbuje desperacko spłodzić córki, lecz na złość rodzą mu się sami synowie. Popada w obłęd na tym punkcie - zaczyna zabijać swoje żony pozorując "wypadki", kiedy te rodzą mu synów. Zaniedbuje prowincje i nawet nie zauważa, jak Nash var Wyndhame nastawia wszystkich jego chorążych przeciwko niemu. Niemniej zarówno Jednorożec oraz Sir Bardsleye czekają na dogodną okazję, która przydarza się w 3:231 roku, kiedy wybucha III Wojna Amarantu. Sir Bardsleye pomaga Taronowi oraz Haywoodowi uciec do Czarnego Nurtu, który został zajęty przez arauleńskie wojsko z Alapsaru. Tam przyłączają się do pochodu Kyreego Byrda, gdzie obaj słyną ze swojego oddania sprawie - Taron jako kawalerzysta, a Haywood jako główny kwatermistrz armii oraz konstruktor obozów.

W międzyczasie hrabia var Windbloom atakuje Nasha var Wyndhame, lecz przelicza się - wszyscy jego chorąży stawają przeciwko niemu. Cuthbert prosi o pomoc króla Drakarii, który na miejsce wysyła małą armię oraz odział Smoczego Korpusu na czele z Heronem Randulfem. Hrabia jednak przelicza się, bowiem Smoczy Korpus przejmuje władzę w prowincji. Powstańcy Whisperhout zaczynają regularną wojnę w prowincji.

W 3:233 arauleńska armia wspierana przez Hintervold, dołącza do Nasha i wspólnie oblegają miasto, lecz Baron var Wyndhame przepłaca zwycięstwo życiem. W zdobytym koronowany miesiąc wcześniej, król Edgar var Langver ścina hrabię var Windblooma i skazuje na banicję całą jego rodzinę. Wybiera Tarona var Wyndhame na nowego hrabiego Whisperhout. Początkowo obawiano się roszczeń Haywooda var Sabelrota do władzy w prowincji, lecz ten przyjmuje królewską decyzję z pokorą. Przyjaciele decydują się uczynić Eardwulf var Bardsleyea baronem Południowego Whisperhout, a następnie uczciwie dzielną ziemie między całą trójką.

III Wojna Amarantu kończy się w 4:1 zdobyciem Dragmaaroonu. Po wojnie Baron Haywood skupia się na odbudowie oraz dalszym prowadzeniu Uniwersytetu.

Po ogłoszeniu buntu przez Tarona var Wyndhame przeciwko królowi Edgarowi var Langverowi, Haywood var Sabelrot został mianowany nowym hrabią Whisperhout, a także powołany na Wicekróla Wysokiej Rady Króla Tarona. Haywood, jako lojalny i oddany sojusznik Tarona, w pełni poparł jego decyzję, wprowadzając szereg reform mających na celu wzmocnienie pozycji Whisperhout w nadchodzącej wojnie. Jego pierwsze kroki jako hrabiego koncentrowały się na rozbudowie infrastruktury wojskowej, modernizacji armii oraz zacieśnieniu sojuszy z elfami i innymi rasami zamieszkującymi prowincję. Haywood zlecił budowę nowych twierdz oraz utworzenie elitarnego oddziału Pikardierów, wyposażonych w długie piki i pistolety, co miało zapewnić Whisperhout przewagę na polu bitwy. Pod jego rządami zmodernizowano również Gwardię Uniwersytecką, która odegrała kluczową rolę w obronie prowincji.

Kiedy wybuchła Wojna Dwóch Koron, Haywood var Sabelrot stanął na czele armii Whisperhout, która wyruszyła do Moorhaven, by wesprzeć Tarona w walce z królem Langverem. Przed swoim wyjazdem Haywood mianował swojego kuzyna, Ostara var Sabelrota, regentem, aby ten zarządzał prowincją w jego imieniu. Ostar natychmiast podjął kroki mające na celu zwiększenie bezpieczeństwa w Whisperhout, organizując Milicję Obywatelską oraz współpracując z elfickimi klanami w celu patrolowania terenów prowincji. Pomimo tych działań, prowincja zaczęła borykać się z rosnącymi problemami, takimi jak ataki bandytów oraz niedobory żywności. Ostar musiał stawić czoła nie tylko zewnętrznym zagrożeniom, ale również wewnętrznym konfliktom, zwłaszcza napięciom między nim a żoną Haywooda, Gväedril var Sabelrot, która uważała, że to ona powinna być regentką podczas nieobecności męża.

Rządy Ostara jako regenta były naznaczone ciągłą walką o utrzymanie stabilności w prowincji, zwłaszcza gdy do Whisperhout dotarły wieści o klęskach wojsk Tarona. Ostar porozumiał się z zaprzyjaźnionymi Kresami, aby zapewnić dostawy zboża, mimo że transport był utrudniony przez smoka w Górach Kamiennych. Regent rozpoczął również formowanie grupy Łowców Smoków, która miała rozwiązać ten problem i umożliwić bezpieczny transport żywności. Niestety, zbliżająca się armia króla Edgara oraz zdrada rodu Fisher doprowadziły do regularnych walk w Południowym Whisperhout, co dodatkowo osłabiło pozycję Ostara. Sytuacja stała się jeszcze bardziej skomplikowana, gdy pojawiły się obawy o życie hrabiego Haywooda, który znalazł się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Jeśli Haywood zginie, władza w prowincji przejdzie na jego rocznego syna, Daltona var Sabelrota, co sprawi, że Gväedril zostanie regentką, co znacząco osłabi pozycję Ostara i skomplikuje zarządzanie prowincją.

Ród Sabelrot odegrał kluczową rolę w założeniu, rozwoju i utrzymaniu Uniwersytetu Whisperhout, jednego z najbardziej prestiżowych ośrodków naukowych w całym Amarancie. Już od samych początków swojego istnienia, ród Sabelrotów skupiał się na rozwijaniu nauki i technologii, a ich zaangażowanie doprowadziło do powstania tej znakomitej uczelni. Uniwersytet został zbudowany dzięki ich finansowemu wsparciu oraz wizji, która połączyła tradycje elfickie z ludzkimi osiągnięciami, tworząc unikalne miejsce, w którym wiedza i mądrość są priorytetami.

Od momentu założenia, Uniwersytet Whisperhout cieszył się stałym wsparciem finansowym i merytorycznym ze strony rodu Sabelrot. Dzięki ich nieustającej trosce i zaangażowaniu, uniwersytet mógł się rozwijać, przyciągając do Whisperhout studentów, uczonych i badaczy z całego Amarantu. Ród Sabelrotów nie tylko finansował rozwój infrastruktury uczelni, ale także aktywnie uczestniczył w jej życiu akademickim, co przyczyniło się do utrzymania wysokiego poziomu nauczania i badań.

Decydującym momentem w historii uniwersytetu były rządy króla Ealhmunda Wielkiego, który w ramach swojego Wielkiego Planu Odbudowy zdecydował się na znaczące dofinansowanie Uniwersytetu Whisperhout. Dzięki jego wsparciu uczelnia otrzymała olbrzymie środki finansowe, które pozwoliły na modernizację infrastruktury oraz rozwój nowych kierunków i programów badawczych. W uznaniu dla zasług rodu Sabelrotów, król Ealhmund ustanowił nowy status uniwersytetu, który głosił, że rektorami Uniwersytetu Whisperhout zawsze będą przedstawiciele rodu Sabelrotów. Od tego momentu, funkcję rektora pełniła głowa rodu Sabelrot lub osoba przez nią wyznaczona.

Dzięki tej decyzji, Uniwersytet Whisperhout zyskał na prestiżu, a jego pozycja jako jednego z najważniejszych ośrodków naukowych w królestwie została jeszcze bardziej umocniona. Ród Sabelrotów, poprzez swoje zaangażowanie w rozwój uczelni, nieustannie dbał o to, aby uniwersytet był miejscem, w którym kształcą się przyszli liderzy, naukowcy i wojskowi. Ich długotrwała troska o edukację i wiedzę uczyniła Uniwersytet Whisperhout symbolem mądrości i postępu, a ród Sabelrotów niezastąpionym strażnikiem tego dziedzictwa.

Ród Sabelrot od samego początku swojego istnienia cieszył się wyjątkową opinią w całym Araulenie. Znani ze swojej mądrości, honoru oraz pobożności, Sabelrotowie byli postrzegani jako wzór cnót szlacheckich. Ich elfickie pochodzenie, połączone z ludzką wytrwałością i oddaniem dla sprawy, przyczyniło się do tego, że przez wiele lat byli uważani za jeden z najważniejszych i najbardziej wpływowych rodów w prowincji Whisperhout.

Jednakże po wydarzeniach znanych jako Czarna Jesień, reputacja rodu Sabelrotów uległa znacznemu osłabieniu. Konflikt z rodem Windbloomów, zakończony krwawymi starciami i politycznymi intrygami, doprowadził do utraty zaufania i poważnego nadwyrężenia ich pozycji w królestwie. Śmierć wielu członków rodziny oraz przegrana w walce o władzę pozostawiły piętno na ich historii, a Sabelrotowie przez długi czas musieli walczyć o odbudowanie swojego dawnego prestiżu.

Mimo tych trudności, ród Sabelrotów zdołał odzyskać swoją dawną chwałę dzięki niezłomnej determinacji i nieustannej pracy na rzecz nauki, kultury oraz dobra publicznego. Poprzez swoje zaangażowanie w rozwój Uniwersytetu Whisperhout, a także dzięki mądrym decyzjom i lojalności wobec korony, Sabelrotowie ponownie zdobyli uznanie w całym królestwie. Ich reputacja została odbudowana, a ród znów stał się symbolem honoru, mądrości i pobożności.

Dziś Sabelrotowie są cenieni za swoją uczciwość, głęboką wiarę i oddanie dla spraw królestwa. Ich historia, pełna wzlotów i upadków, stanowi inspirację dla innych rodów, pokazując, że dzięki mądrości, pracy i honorowi można przezwyciężyć nawet najtrudniejsze przeciwności losu.

Fort Sabelrot, położony na wzgórzu w Kończycach w Północnym Whisperhout, to strategiczna twierdza rodowa Sabelrotów, która przez wieki służyła jako główny garnizon wojskowy, chroniąc pobliskie farmy i pełniąc funkcję obronną dla całego baronatu. Wewnątrz fortu znajdują się kluczowe pomieszczenia, takie jak biblioteka, koszary, sala biesiadna oraz popularna tawerna odwiedzana przez podróżników zmierzających na północ. Mimo znaczenia Fortu, Sabelrotowie tradycyjnie rezydowali głównie w Mieście Studenckim Whisperhout, gdzie zarządzali Uniwersytetem.

Za rządów Wicekróla Haywooda var Sabelrota, fort został przekazany na stałe jego kuzynowi, Ostarowi var Sabelrotowi, co stanowiło istotną zmianę w zarządzaniu twierdzą. Po zakończeniu Wojny Dwóch Koron, Ostar planuje powrócić do fortu z rodziną, a Haywood ustanowił, że zamek będzie dziedziczony przez potomków Ostara, co zabezpiecza jego przyszłość w rękach rodziny na wiele pokoleń. Ponieważ Haywood oraz jego rodzina muszą doglądać całej prowincji, powierzył pieczę nad Północnym baronatem Whisperhout rodzinie swojego kuzyna, co pozwala im skupić się na zarządzaniu całym regionem.

Serce Deanärë Múr’i to najcenniejsza relikwia rodu Sabelrot, owiana legendą i pełna magicznej mocy. Ród Sabelrot wierzy, że klejnot ten nie tylko symbolizuje ich pochodzenie, ale także posiada niezwykle potężne właściwości magiczne, co czyni go jednym z najcenniejszych skarbów rodu. Według rodowej tradycji, Serce powstało w momencie śmierci elfickiej księżniczki Deanärë Múr’i, kiedy to jej serce przekształciło się w lśniący kryształ, będący świadectwem miłości, tragedii i pokuty. Od tamtej pory, klejnot ten jest przekazywany z pokolenia na pokolenie jako insygnium rodu Sabelrot.

Serce Deanärë Múr’i jest przechowywane w podziemnym skarbcu Uniwersytetu Whisperhout, w głęboko ukrytej krypcie, do której dostęp jest ściśle strzeżony. Krypta może zostać otwarta jedynie przy użyciu dwóch kluczy, z których jeden jest w posiadaniu głowy rodu Sabelrot, a drugi – rektora Uniwersytetu lub innej osoby, której zostanie powierzony ten zaszczytny obowiązek. Choć wokół Serca krążą kontrowersje, a wielu twierdzi, że legenda o jego magicznym pochodzeniu została stworzona, by usprawiedliwić działania Royce’a var Sabelrota, Serce pozostaje kluczowym symbolem dla rodu, reprezentując ich głęboką więź z elfickim dziedzictwem i mistyczną historią.

Gwardia Uniwersytecka to elitarny oddział gwardii rodu Sabelrot, którego głównym zadaniem jest ochrona rodu, rektora oraz Uniwersytetu Whisperhout. Rekrutacja do tej formacji jest niezwykle wymagająca, a kandydaci przechodzą pięcioletni trening. Do Gwardii może aplikować każdy, niezależnie od pochodzenia, ale przyjmowani są tylko ci, którzy już posiadają umiejętności walki. Służba w Gwardii jest prestiżowa i daje liczne przywileje, takie jak możliwość darmowej edukacji na Uniwersytecie dla gwardzisty i jego rodziny, pod warunkiem zdania odpowiednich testów.

Jednostka została powołana przez Baronessę Wallis var Sabelrot i zawsze cieszyła się doskonałym wyposażeniem oraz szkoleniem. W czasach wojny część Gwardii była zaciągana do armii rodu Sabelrot, ale ochrona Uniwersytetu była zawsze priorytetem. Za rządów Wicekróla Haywooda, Gwardia została zmodernizowana – wprowadzono nowe zbroje oraz uzbrojenie w postaci rusznic, co uczyniło ją jedną z najbardziej nowoczesnych formacji na kontynencie.

Pikardierzy to elitarna jednostka wojskowa stworzona przez Haywooda var Sabelrota w ramach modernizacji armii Whisperhout. Ubrani w średnie zbroje, Pikardierzy są wyposażeni w długie piki oraz pistolety, co czyni ich wyjątkowo skutecznymi w walce zarówno z kawalerią, jak i w ostrzale przeciwnika. Do jednostki powołuje się żołnierzy z regularnej armii, którzy wyróżniają się niezwykłymi zdolnościami i umiejętnościami bojowymi.

Głównym zadaniem Pikardierów jest mobilne odpieranie kawalerii oraz prowadzenie precyzyjnego ostrzału. W walce Pikardierzy wyszkoleni są do operowania w falandze, co zapewnia im przewagę w starciach z liczniejszym przeciwnikiem. Ich unikalne umiejętności oraz specjalistyczne wyposażenie czynią ich kluczowym elementem w strategii obronnej Whisperhout.

Wicekról Haywood planuje po zakończeniu Wojny Dwóch Koron wysłać jednostkę na dodatkowe szkolenie do Ligii Srebrnomarchijskiej, aby jeszcze bardziej wzmocnić ich umiejętności i zdolności bojowe, co uczyni Pikardierów jedną z najbardziej wszechstronnych i niebezpiecznych formacji w Araulenie.

• Royce i Deanärë Múr'i są nawiązaniem do Berena i Lúthien z twórczości J.R.R. Tolkiena,

• Wielu niedowiarków uważa, że Serce Deanärë Múr'i to tak naprawdę klejnot, który Royce var Sabelrot znalazł w pałacu Alda Bläth'san, a historia kochanków miała usprawiedliwić jego podłe czyny