Trójka Langvera

Podczas III Wojny Amarantu Drakarańczycy, desperacko walcząc o przetrwanie, skoncentrowali swoje ataki na infrastrukturze krytycznej Kirlan, niszcząc liczne wsie, uprawy oraz cydrownie. Po wojnie sytuacja była tak dramatyczna, że Kirlan stanęło przed groźbą gospodarczego załamania oraz braku żywności. Problem potęgował fakt, że tradycyjny dostawca zboża w Amarancie – Księstwo Casterville – znajdowało się w wyniszczającej wojnie domowej, co uniemożliwiało import żywności. Wobec tych zagrożeń książę Victor III var Langver podjął decyzję o wprowadzeniu gruntownej reformy, która miała zapewnić długoterminową stabilność gospodarczą Kirlan.

Reforma została przygotowana przez trzy kluczowe grupy:

• Ród Langver, na czele z księciem Victorem III var Langverem, który odpowiadał za strategię i polityczne wsparcie reformy.

• Ród Halgver, na czele z baronem Emersonem var Halgver, kuzyni Langverów, którzy wnieśli wkład w aspekt administracyjny i prawny.

• Studenci zarządzania z Uniwersytetu Torragburh, którzy dostarczyli nowoczesnych rozwiązań ekonomicznych oraz analiz gospodarczych.

Efektem ich współpracy było powstanie Trójki Langvera – kompleksowego programu odbudowy, który miał na celu zaludnienie opuszczonych ziem, reaktywację rolnictwa oraz zrównoważony rozwój gospodarczy.

Reforma opierała się na trzech kluczowych filarach, które miały zachęcić mieszczan do osiedlania się na wsiach i reaktywacji produkcji rolnej:

W związku z ogromną liczbą opuszczonych wsi i zniszczonych ziem, w których właściciele oraz ich potencjalni dziedzice zginęli na wojnie, księstwo wprowadziło drastyczne obniżenie cen Praw Osadniczych. Dzięki temu mieszczanie mogli tanio nabywać grunty i zakładać farmy, cydrownie czy sady.

Nowi osadnicy byli zwolnieni z wszelkich podatków i danin przez pierwsze trzy lata, co umożliwiało im rozwój bez presji finansowej. Miało to na celu zminimalizowanie ryzyka dla osób, które decydowały się na migrację z miast i inwestycje w odbudowę wsi.

Księstwo wprowadziło dotacje dla osadników, które miały pokrywać koszty odbudowy gospodarstw oraz produkcji rolnej. Dotacje były wypłacane z lokalnych skarbców lordów, a tylko część kosztów była refundowana przez ich seniorów. Dodatkowo, lordowie byli zobowiązani do oferowania możliwości zakupu Praw Osadniczych na kredyt. W przypadku niespłacenia długu, nieruchomość wracała do lorda, wraz ze wszystkimi ulepszeniami, co czyniło ten system stosunkowo bezpiecznym dla feudałów.

Początkowo kirlańscy lordowie byli bardzo sceptyczni wobec reformy, obawiając się gigantycznych kosztów oraz ryzyka bankructwa. Wprowadzenie Trójki Langvera oznaczało, że:

• Księstwo miało się zadłużyć na ogromną skalę, a zwrot inwestycji miał nastąpić dopiero po wielu latach.

• Wiele rodzin lordowskich mogło utracić stabilność finansową, jeśli reforma okazałaby się nieudana.

• Spadek ludności w miastach mógł prowadzić do kryzysu w miejskim rzemiośle i handlu.

Aby przekonać lordów do reformy, książę Victor III skontaktował się z bankami z Avenzio, które zaoferowały odpowiednie formy finansowania. Banki były również gotowe inwestować bezpośrednio w odbudowę wsi, lecz książę nie chciał dzielić się przyszłymi zyskami z instytucjami finansowymi.

Dodatkowym argumentem przemawiającym na korzyść reformy była silna aprobata Kościoła Barahira oraz poparcie Hierarchy Theobalda, reprezentującego Kościół Aglosa. Poparcie religijnych autorytetów złagodziło opór szlachty, umożliwiając wdrożenie reformy.

Wprowadzenie Trójki Langvera natychmiast rozpoczęło proces migracji ludności miejskiej na wsie. Zrujnowane i opuszczone osady zaczęły samoczynnie się odbudowywać, a wraz z nimi powstawały nowe farmy, cydrownie oraz sady. W ciągu kilku lat księstwo zyskało potężne zaplecze rolnicze, eliminując zagrożenie głodu i poprawiając stabilność gospodarczą regionu.

Z rozwojem wsi pojawiło się zapotrzebowanie na nowe organizacje handlowe i rzemieślnicze, co doprowadziło do powstania wielu nowych gildii kupieckich i cechów. Gospodarka księstwa zaczęła się rozwijać szybciej, niż początkowo przewidywano.

Chociaż miasta straciły na liczbie ludności, przewiduje się, że w przyszłych latach zyskają na jakości życia i poziomie rozwoju. W dłuższej perspektywie rozwój wsi przyczyni się do wzrostu populacji miejskiej, która będzie korzystać z rolniczego zaplecza i stabilniejszego handlu.

Początkowo największym zarzutem wobec reformy było gigantyczne zadłużenie księstwa, jednak dzięki łupom zdobytym podczas Wojny Riggijskiej lordowie byli w stanie szybciej odzyskać finansową stabilność. Co więcej, rozwój wsi i powiększenie zaplecza żywnościowego umożliwiło księstwu mobilizację dużej armii, co przyczyniło się do sukcesu militarnego w konflikcie.

Trójka Langvera, choć początkowo kontrowersyjna, okazała się jednym z największych sukcesów administracyjnych w historii Kirlan. Dzięki skutecznej polityce księcia Victora III var Langvera, a także współpracy rodu Halgver i ekspertów z Uniwersytetu Torragburh, księstwo uniknęło kryzysu i przekształciło się w jedno z najważniejszych centrów rolniczych Amarantu. Reformy te nie tylko odbudowały gospodarkę Kirlan, ale także przygotowały grunt pod przyszły rozwój zarówno wsi, jak i miast.