Wojna Riggijska

Na wyspie Riggë znajdują się bogate złoża magicznej rudy, których wydobycie było od wieków podstawą gospodarki wyspy. Północ wyspy Riggë pełniło rolę kolonii karnej, gdzie skazańcy zamiast odbywać karę śmierci lub dożywocia, byli wysyłani do pracy w kopalniach. W zamian za wydobycie otrzymywali podstawowe dostawy żywności i niezbędnych dóbr. System ten działał efektywnie dzięki współpracy z Araulenem, który wysyłał skazańców w zamian za część wydobycia rudy. Dzięki tej relacji gospodarczej wyspa zyskiwała stabilność, a ruda była dystrybuowana do innych krain Amarantu.

Po III Wojnie Amarantu i ogłoszeniu secesji przez księcia Mira Däë Gora, Riggë zerwało dotychczasowe relacje wasalne z Araulenem, co wiązało się z koniecznością wypłaty reparacji i sprzedaży rudy poniżej cen rynkowych. Wkrótce wyspa znalazła się na skraju bankructwa, a rządzące rody zaczęły szukać alternatywnych metod finansowania działalności. Aby utrzymać wydobycie i kolonii karnej, władze wyspy zdecydowały się na import niewolników z Imperium Kalladańskiego. Decyzja ta doprowadziła do skandalu dyplomatycznego i spotkała się z międzynarodowym potępieniem.

Niewolnictwo na Riggë ujawniono w wyniku śledztwa przeprowadzonego przez isureański wywiad, Bryggę. Operacja “Trzy” ujawniła, że w procederze brały udział nie tylko władze Riggë, ale także wpływowe rody z Araulenu i Isureanu, które zaangażowane były w sprowadzanie niewolników do kolonii karnej. Na drugim Szczycie Amarantu omówiono skalę procederu, a przedstawione dowody – listy przemytników, zapisy korespondencji oraz zeznania świadków – wzbudziły oburzenie wśród władców Amarantu. Na podstawie tych dowodów Rada Szczytu nałożyła na Riggë międzynarodowe sankcje handlowe oraz wykluczyła wyspę z grona państw Amarantu, zmuszając Riggë do szukania wsparcia w Aspin, tamtejsi magnaci wykorzystywali sytuację, wykupując riggijskie interesy.

Książę Victor III var Langver z Księstwa Kirlańskiego zagroził Riggë wojną, gdyż król Mir Däë Gor nie podporządkował się wezwaniom Szczytu Amarantu do zakończenia niewolnictwa. Książę widział w wojnie szansę nie tylko na wyegzekwowanie sprawiedliwości, ale i na odzyskanie dawnej zależności wyspy względem Araulenu, co zapewniłoby stały dostęp do rudy. W efekcie Księstwo Kirlańskie, wspierane przez Wyspy Południowe, najechało Riggë, podając jako oficjalny powód konieczność walki z niewolnictwem, choć wielu dostrzegało w działaniach księcia dążenie do zemsty i ustanowienia w Riggë rządu lojalnego wobec Księstwa.

Książę Victor III var Langver, szukając sojuszników, zawarł porozumienie z Hrabią Alrysem var Pyke, co pozwoliło na zorganizowanie blokady portów Riggë. Marynarze z Księstwa Kirlańskiego i Wysp Południowych przeprowadzili ataki na kluczowe porty wyspy – Southreach i Eastporthaven – odcinając w ten sposób dostęp do możliwego wsparcia z zewnątrz. Następnie łupieżcy z Pykeport oraz rodu Black rozpoczęli przechwytywanie statków zaopatrzeniowych i barek z niewolnikami na morzu, co doprowadziło do poważnych strat dla ekonomii Riggë. Zatrzymano transporty magicznej rudy i wstrzymano napływ niewolników, co tylko pogłębiło problemy wyspy.

W miarę osłabienia dostaw na Riggë, flota Kirlan i Wysp Południowych skierowała swoje siły na miasto Elfgift. Połączone oddziały rodów Agrael i Alkon rozpoczęły oblężenie, które przeciągało się, gdyż Riggë postawiło silny opór. Na lądzie natomiast wojska kirlańskie z Eastporthaven zajęły Fieldmere i spaliły okoliczne farmy, co spowodowało klęskę głodu w Riggë. W odpowiedzi armia zmobilizowana w stolicy Riggë, Nolan, wyruszyła na południe, gdzie pokonała najeźdźców w Eastporthaven i Fieldmere oraz odbiła Southreach, na chwilę przełamując blokadę. Następnie siły Riggë podjęły ofensywę na Dawnharven, zdobywając miasto, które Victor wcześniej opróżnił ze spichlerzy i mieszkańców, strategicznie ewakuując ich do pobliskiego Glawinmyn.

Po wyczerpującym zdobyciu Dawnharven siły Riggë stanęły przed nowym wyzwaniem – Victor skierował wszystkie swoje jednostki morskie na wody pomiędzy Riggë a Kirlan, blokując wyspę i odcinając główną armię Riggë, która pozostała odizolowana w Dawnharven. W międzyczasie Rada Magnacka z Aspin wysyła do Riggë najemników oraz żywność, aby wspomóc partnera handlowego w walce.

Po wielu dniach walk wojska rodów Agrael i Alkon przełamały obronę Elfgift, co umożliwiło im marsz na Eíl Erva’nel. Miasto to, zarządzane przez ród Shil’mira’nel, skapitulowało i złożyło hołd Victorowi III var Langverowi, zdradzając królestwo Riggë. Syn głowy rodu, Angolon Shil’mira’nel, został przewieziony do Efenburh jako zakładnik i gwarant lojalności rodu wobec nowego protektora wyspy. W ten sposób książę Victor zyskał nowego sojusznika wewnątrz Riggë. Do walki włączają się ochotnicy leśnych elfów z Hränil Nämari'nel oraz Wolne Miecze z Silmaaroonu.

W wojnie morskiej między flotą Księstwa Kirlan a siłami Riggë wsparcie najemników z Aspin spowodowało wyrównanie sił. Pierwszą bitwę wygrała flota Kirlan, drugą zaś siły najemników. Przed trzecią bitwą książę Victor nawiązał kontakt z Lordem Gäladilem Fär’itra, przedstawicielem wpływowego rodu Riggë, który zaoferował swoją lojalność i zdradę królestwa. Fär’itra zapewnił księcia, że po wygranej bitwie pomoże skontaktować się z przedstawicielem Rady Magnackiej, aby przekonać ich do zakończenia wsparcia dla Riggë. Victor wziął jego córkę, Lothiel Fär’itra, jako zakładniczkę. Trzecia bitwa zakończyła się całkowitą klęską floty Riggë, gdy siły Fär’itra zaatakowały ich od tyłu, zapewniając kirlańczykom pełną kontrolę nad wodami wokół wyspy.

Po zwycięstwie na morzu Victor III var Langver zarządził pełną blokadę morską wokół Nolan, stolicy Riggë, podczas gdy łupieżcy niszczyli przybrzeżne farmy i destabilizowali gospodarkę wyspy. W międzyczasie udało się nawiązać kontakt z Radą Magnacką, która zgodziła się na wycofanie wsparcia dla Riggë oraz podpisała z księciem umowę o dostawach magicznej rudy. Mając zapewnioną przewagę, Victor unikał bezpośredniego ataku na stolicę, czekając na dobrowolną kapitulację króla Mira Däë Gora.

Z czasem blokada, klęska głodu oraz destabilizacja wewnętrzna doprowadziły do wybuchu buntów przeciwko Däë Gorom. Ostatecznie król Mir Däë Gor podjął decyzję o kapitulacji i otworzył bramy miasta. Victor wkroczył do Nolan jako wybawca, rozdając jedzenie i uwalniając pozostałych niewolników. Na jego rozkaz armia zatrzymała króla Mira Däë Gora oraz wszystkich członków szlachty, po czym zorganizowano publiczną egzekucję, która zakończyła panowanie Däë Gorów na wyspie.

Po zakończeniu Wojny Riggijskiej Riggë weszło pod protektorat Księstwa Kirlańskiego, zachowując autonomię pod warunkiem lojalności wobec seniora, księcia Victora III var Langvera. Hithon Däë Gor, ostatni ocalały członek rodu Däë Gor, został zmuszony do małżeństwa z Lilith, córką Victora. Małżeństwo to zakończyło rządy Däë Gorów, tworząc nowy ród Riggver, zachowujący legalność rządów dzięki elfickiej krwi. Lilith var Riggver objęła władzę nad Riggë jako namiestniczka, zarządzając wyspą w imieniu Księstwa.

Victor III zakazał niewolnictwa, kończąc wykorzystywanie niewolników w kopalniach magicznej rudy. Choć decyzja ta zyskała mu tytuł “wybawcy niewolników”, metody księcia – takie jak głodzenie cywilów i niszczenie zasobów – wywołały mieszane uczucia. W czasie wojny zginęło tysiące mieszkańców Riggë, co sprowadziło krytykę zarówno na samej wyspie, jak i poza nią.

Zwycięstwo Kirlan przyniosło też reorganizację arystokracji. Majątki rodów Hyärväyën i Yäaldänil, zniszczonych podczas wojny, rozdano jako łupy wojenne Wyspom Południowym oraz najemnikom z Hränil Nämari’nel i Wolnych Mieczy. Rody Fär’itra i Shil’mira’nel utrzymały swoje majątki, lecz ich dzieci wzięto jako zakładników: Angolon Shil’mira’nel, wysłany do Efenburh, ma wejść w związek z rodziną Langver, a Lothiel Fär’itra trafiła do Torragburh jako przyszła małżonka z rodu Halgver. Zakładnicy, choć traktowani godnie, są symbolem lojalności wobec nowego protektora.

Wojna Riggijska ustabilizowała wyspę pod protektoratem Kirlan, zacieśniając współpracę z innymi państwami Amarantu, szczególnie w handlu magiczną rudą. Riggë pod rządami rodu Riggver kontynuuje odbudowę i dostosowuje swoje stosunki międzynarodowe do interesów Księstwa Kirlańskiego, dążąc do politycznej i gospodarczej stabilizacji.