Historia Królestwa Riggë

Na południowy zachód od Amarantu mieści się niewielka wyspa, która została nazwana przez lud Eldëvir Riggë. Riggë jest terenem, który sprzyja życiu - pozycja wyspy jest dogodna pod kątem handlu, a żyzne gleby oraz góry bogate w surowce - szczególnie złoża Magicznej Rudy. Kiedy królestwo Eldëvir upadło, tereny te zamieszkiwali ludzie oraz niedobitki elfów, którzy zaczęli wiązać się na znak przyjaźni, nie chcąc wszczynać walk między sobą. Samotnie nie daliby rady czyhającym wokół niebezpieczeństwom.

Najznamienitsi Eldëvir wiązali się z najznamienitszymi ludźmi, tworząc słynne riggijskie rody Eldë’atan. W wyniku wyborów w 2:18 roku między rodami wyspa została oddana we władanie rodowi Laureíon, a stolica ustanowiona w Nolan, które było jedynym tak dobrze zachowanym miastem Starożytnych Elfów na świecie.

Rody Eldë’atan są bardzo stare - to jedyne pozostałe przy życiu istoty, w których żyłach płyną resztki staroelfickiej krwi. Z wyglądu przypominają ludzi, choć zdają się być nieco chudsi, wyżsi oraz mają nieco bardziej zaostrzoną małżowinę uszną od swoich pobratymców na kontynencie. Żyją też zdecydowanie dłużej od zwykłych ludzi - dożywają średnio 150-200 lat.

W 2:209, kiedy na Amarancie rozszalała się epidemia trądu, na bezpieczne i niezarażone Riggë przybyła jedna z grup, która odłączyła się wcześniej od klanu-matki Wędrujących Elfów. Dzięki temu Leśne Elfy miały okazję poznać ostatnią, pełnokrwistą przedstawicielkę Eldëvir - niejaką Eld'i'teldę. Niestety bardzo szybko zmarła ona ze starości - mimo to część przybyłych Leśnych Elfów postanowiła zostać na Riggë. Podobały im się te tereny i były zmęczone wędrówką. Głównie z tego powodu elfy zdecydowały się na przyjęcie stylu życia swoich braci z Riggë - zrezygnowali z tworzenia klanów i zasymilowali się z ludźmi, porzucając dotychczasową ścieżkę dziedzictwa. Wtedy to na Riggë powstało nowe prawo zawierania małżeństw przez członków rodów Eldë’atan, które miało na celu utrzymanie w ich szeregach silnej, elfickiej krwi. Linia drzewa genealogiczna musi się przeplatać - kiedy elf weźmie ślub z człowiekiem, jego dzieci mają obowiązek poślubić elfa, i na odwrót.

Królestwo Riggë, rozwijające się w zatrważającym tempie, zaczęło przyciągać zazdrosne spojrzenia - jarlowie hazardzkiego rodu Hoover rozpoczęli organizowanie rajdów na wyspę, a do Nolan przybyła cała masa przestępców. W 2:256 roku na tron wstąpił Fäelar Laureíon - zauważył, że tylko południowa część wyspy jest tak wspaniała do życia, natomiast północ stanowią surowe, lecz bardzo bogate w złoża góry. Wybudowana tam sieć kopalni, choć sprawowała się dobrze, ciągle miała kadrowe braki, a zarządzanie nią było uciążliwe. Dodatkowo powstał problem z narastającą przestępczością, który zaczął rodzić kolejne - zmniejszenie się bezpieczeństwa oraz ciągle rosnące koszty utrzymywania więźniów.

Król zwołał radę Eldë’atan i przedstawił swoje remedium na zażegnanie kryzysu. Zwrócił uwagę, że północna część wyspy otoczona jest nieprzebytymi górami i prowadzą do niej tylko trzy przesmyki. Król pragnął wybudować tam wysokie mury, aby odseparować tę cześć wyspy oraz utworzyć tam swego rodzaju państwo w państwie - kolonię karną, do której będą zsyłani więźniowie. Ci będą tam żyli według własnych zasad, tworzyli własne społeczeństwa bez ingerencji prawego społeczeństwa. Haczyk polegał na tym, że więźniom będzie brakowało żywności, drewna oraz innych podstawowych produktów potrzebnych do życia. Według planu króla te będą sprzedawane za wydobyte przez skazańców stale, rudy oraz minerały. Oczywiście z ogromnym zyskiem dla Riggë - przecież więźniowie nie będą w pozycji do stawiania warunków.

Choć pomysł powstania kolonii karnej był kontrowersyjny, to rada Eldë’atan ostatecznie podjęła decyzję o wsparciu króla. W 2:258 roku plan został wdrożony w życie, a kolonia zaczęła przynosić zyski. Z początku były niewielkie, lecz kilka miesięcy wystarczyło, aby skazańcy zrozumieli, że muszą organizować się tak, aby król stale otrzymywał wydobywaną stal oraz rudę - w przeciwnym wypadku nie będą mieli dostępu do towarów niezbędnych do życia. Choć życie kolonii karnej płynęło własnych torem, liczne konflikty wewnątrz niej nie przeszkadzały w stałych dostawach rudy dla króla. Rada zdecydowała się też na znaczące zaostrzenie prawa, aby zapewnić stały dopływ skazańców.

W 2:269 roku, w wyniku licznych napięć o podział zysków ze sprzedaży Magicznej Rudy, wybuchła wojna domowa - naprzeciw rodowi Laureíon wystąpił ród Däë Gor, który otrzymał wsparcie od Araulenu. Na wyspę przybyły wojska z królem Ealhmundem var Ectem na czele. Ten skutecznie nastraszył przedstawicieli Laureíonów i zatrzymał rozlew krwi. Zmusił też do uznania Irina Däë Gora za nowego władcę Riggë. W zamian za pomoc nowy król podpisał Traktat Nolański, który włączył Riggë do Araulenu.

Irin Däë Gor stał się hrabią, lecz z tytułem księcia, bowiem Riggë otrzymało nieco inne prawa niż pozostałe prowincje - w tym niezależne prawo oraz sądy. Traktat wspominał również, że Korona Arauleńska będzie wysyłać do Kolonii Karnej swoich skazańców w zamian za spore udziały w wydobyciu. Umowa zakładała, że ruda, która nie zostanie wysłana na kontynent do Araulenu w celach zaopatrywania armii, musi być sprzedawana za pośrednictwem rodów Eldë’atan. Zapisy traktatu mówiły również, że Arauleńska Korona zobowiązuje się do utrzymywania w Nolan czterotysięcznej armii, która będzie podlegała rozkazom przedstawiciela rodu Däë Gor. Ta armia miała być nie tylko dodatkowym zabezpieczeniem wyspy, ale również gwarancją, że ród Laureíon nigdy nie upomni się o koronę.

Dzięki stałemu dopływowi skazańców, mimo mniejszego procentowego udziału w całym przedsięwzięciu, Riggë zanotowało rekordowe zyski, które utrzymywały się przez wiele lat. Taki stan rzeczy rozwiał jakiekolwiek wątpliwości opozycji, a ród Däë Gor znacząco umocnił swoją pozycję.

W 3:4 roku kolonia karna zanotowała rekordową populację, co spowodowało, że Riggë nie było w stanie wyżywić tak wielkiej zbieraniny skazańców. Książe Irin Däë Gor zdecydował się na sprowadzanie dodatkowej żywność z Aspin, lecz chwilowe problemy z dostawami stały się idealnym pretekstem dla niejakiego Leona Sandera, który zjednoczył wszystkich skazańców. Powstała wielka armia, która, wyposażona w zbroje oraz bronie z Magicznej Rudy, ruszyła szturmować południowy mur. Bitwa trwała dwa dni - błędy księcia, który osobiście dowodził obroną, doprowadziły do utraty muru. Dowódcy podjęli decyzję o ostrzelaniu gór, co doprowadziło do zawalenia się przełęczy. Książę został zmuszony przez radę Eldë’atan do abdykowania na rzecz swojego syna, Voreíona.

Młody książę wzmocnił obronę pozostałych dwóch murów, spodziewając się kolejnego ataku - mimo nalegań generałów, aby wkroczyć do kolonii, zdecydował się czekać. Uznał, że skazańcy będą musieli wrócić do poprzedniego układu albo zaatakować, bo prędzej czy później zaczną głodować. Voreíon miał rację - skazańcy zaatakowali zachodni mur, lecz przygotowani Riggijczycy rozgromili ich armię, która wróciła do kolonii. Dopiero teraz riggijska armia wkroczyła na tereny skazańców, gdzie dokonali ludobójstwa - na rozkaz księcia zabijany był co trzeci skazaniec, aby ci na zawsze pamiętali, że nie mogą buntować się przeciwko tym, którzy ich karmią. Kolonia zaczęła znów prosperować, lecz prawie rok przerwy w dostawach spowodował na Riggë kryzys.

Dla księcia Voreíona był to bardzo ważny znak, że władze wyspy mają zbyt mały wpływ na to, co dzieje się za górami. Wydobycie pochodzące z kolonii karnej było podstawą riggijskiej ekonomii. Powstała organizacja Riggijskich Czapli - specjalnych agentów, którzy zostali zesłani do kolonii karnej, aby tam manipulować polityką skazańców oraz donosić księciu, co dzieję się za górami. Taki agent spędzał w kolonii dziesięć lat, lecz kiedy wrócił do Riggë, przechodził na bardzo hojną emeryturę. Dzięki działaniu Czapli oficjalnie udaremniono cztery bunty oraz zapobiegnięto dziesięciu wojnom za górami. Są to oczywiście informacje oficjalne, na których musimy polegać. Tylko książę wiedział, co tak naprawdę działo się w kolonii karnej.

W 3:202 roku, zaraz po zdobyciu Silmaaroonu, na wyspę przybyli Drakarańczycy. Wielka armia oraz brak sojuszników zmusiły księcia oraz rody Eldë’atan do ugięcia karku. Choć oficjalnie wyspą nadal miał rządzić książę Mir Däë Gor, z ramienia Najwyższego Króla Drakarii Jimmy'ego Cenwulfa, to tak naprawdę władzę sprawował tam niejaki Bertram Cooke - sierżant Smoczego Korpusu. Król dodatkowo zostawił pod komendą swojego człowieka sporą armię, która codziennie przypominała Riggijczykom, kto teraz rządzi na Riggë.

Poprzez specjalny dekret Najwyższego Króla Drakarii, książę wyspy oraz rody Eldë’atan utraciły jakikolwiek wpływ na kolonię karną - oba mury na przełęczach gór zostały zajęte przez Drakarańczyków, którzy przejęli oraz zaczęli wysyłać w głąb królestwa całe wydobycie. Dodatkowo do kolonii sprowadzani zaczęli być skazańcy z całego królestwa - w tym z Amarantu, Dah'harry oraz Kalladanu - co sprawiło, że kolonia stała się pełna nienawidzących siebie kultur oraz przeludniona. Tak duże dostawy stały się trudne do upilnowania, przez co część skazańców zbiegała jeszcze w trakcie transportu z Nolan do kolonii. Zbiedzy zaczęli się łączyć w grupy oraz terroryzować okolicę, co sierżantowi Cooke'owi było na rękę. Choć wyspa pogrążyła się w chaosie, sama kolonia karna odnotowywała rekordowe wydobycie.

W 3:231 roku Arauleńczycy zajęli Czarny Nurt, co było początkiem licznych buntów na terenie całej Drakarii. W tej sytuacji książę Mir Däë Gor skontaktował się z dowództwem Arauleńczyków, czyli tak zwaną Radą Wojenną. Udało im się dojść do porozumienia - Araulen, w zamian za uznanie ważności Traktatu Nolańskiego, zobowiązał się pomóc w odzyskaniu władzy na wyspie. Na Riggë przybył Zakon Westalek - jego przedstawicielki pod przykrywką skazańców dostały się do kolonii karnej, gdzie miały zjednoczyć więźniów, którzy otrzymali propozycję amnestii w zamian za pomoc w podbiciu wyspy. Niestety nie wszystko poszło zgodnie z planem i Westalki przeżyły w kolonii istne piekło - większość z nich nie uszła z życiem. Niemniej plan się udał i dzięki pomocy wywiadu oraz riggijskich wojsk udało się przeprowadzić armię skazańców przez wschodnią bramę.

Pod koniec roku miała miejsce bitwa o Nolan, podczas której wojska arauleńskie, riggijskie i siły skazańców zdziesiątkowały Drakarańczyków. Sierżant Bertram Cooke uciekł do Dragmaaroonu. W imię odnowienia starego traktatu wydobywana przez skazańców, którzy nie przyjęli oferty Westalek, ruda wzmocniła armię riggijską oraz arauleńską. Dodatkowo, zgodnie z zapisami umowy, Rada Wojenna zostawiła na Riggë cztery tysiące żołnierzy pod rozkazami księcia Mira Däë Gora. Książę złamał obietnicę daną skazańcom i wykorzystał swoje wojska do ich rozgromienia, niedobitki ponownie zsyłając do kolonii.

W 4:1 roku miał miejsce Pierwszy Szczyt Królestw Amarantu w Silmaaroonie, na którym książę Mir Däë Gor zerwał Traktat Nolański i ogłosił niepodległość wyspy Riggë - robiąc to, powołał się na krzywoprzysięstwo ze strony króla Edgara var Langvera, który po wojnie planował oddać władzę na Riggë swojemu wujowi, Victorowi, łamiąc w ten sposób dopiero co odnowiony Traktat Nolański.

Postulaty księcia poparł skłócony z Araulenem Hintervold, co sprawiło, że sprawa nabrała ogromnej wagi. Obie strony nie odpuszczały, dlatego Silmaaroon zaproponował, aby w ramach wygaśnięcia umowy wasalnej zobowiązać Riggë do wypłacenia reparacji wojennych oraz podpisania umowy na sprzedaż Araulenowi rudy poniżej rynkowych cen przez okres pięciu lat. W przypadku niedopilnowanie przez Riggë któregokolwiek z warunków wyspa na powrót zostałoby arauleńskim wasalem. Z inicjatywy księcia Victora var Langvera król Edgar zażądał, aby umowa upoważniała Araulen do zakupu dowolnych ilości rudy. Silmaaroon oraz Isurean poparły takie rozwiązanie, zmuszając Riggë do przyjęcia postawionych warunków.

Doprowadziło to wyspę na skraj bankructwa, a rody niemiłosiernie zadłużyły się w Aspińskim Banku. Dodatkowo zerwanie w taki sposób umowy sprawiło, że dawni sojusznicy Riggë zaczęli podchodzić do księcia Mira Däë Gora z ogromnym dystansem. Rodom bardzo ciężko było znaleźć partnerów handlowych. Na domiar złego populacja kolonii karnej cały czas drastycznie spadała, co zwiastowało finansowy upadek tamtejszej władzy, która nie była w stanie zapewnić stałego dopływu skazańców.

Władza Riggë musiała jakoś zareagować na piętrzące się problemy, jednak kierunek, który obrała, stał się zarzewiem kolejnego skandalu na Amarancie. W 4:2 isureański wywiad, Brygga, ujawnił trwająca od roku współpracę Riggë z Imperium Kalladańskim oraz Aspin - król Mir Däë Gor skupował stamtąd niewolników do zasilenia kolonii karnej. Wywołało to gwałtowny odzew ze strony pozostałych państw, jako że niewolnictwo od zawsze było na Amarancie nielegalne i piętnowane. Araulen oraz Silmaaroon naturalnie od razu zażądały zakończenia tego procederu. Z Riggë przybyła jednak odmowa. W tej sytuacji państwa Amarantu solidarnie zaczęły nakładać na Riggë sankcje, blokując w swoich granicach sprzedaż towarów z wyspy - oczywiście arauleński król nie zatrzymał skupowania Magicznej Rudy, której sprzedaż do Araulenu była w zasadzie największym ciosem dla Riggë. Do sankcji udało się nawet przekonać słynny dotąd z ugodowości Isurean - dowódca Bryggi, Quinn Marshall, zadbał o to, aby jego król tym razem nie pozostał bierny w kwestii kalladańskiej. W obecnej sytuacji Riggë nastawiło więc przeciwko sobie cały Amarant - w szczególności zaś nowo powstałe na Amarancie elfickie państwa. Ratunku przed konsekwencjami swoich decyzji upatrują w Aspin, jednak tamtejsi magnaci wolą wykorzystywać sytuację, wykupując riggijskie interesy. Dodatkowo Victor var Langver, książę Kirlan, oficjalnie zagroził Riggë wojną w przypadku nie zaprzestania ich działań.

Władza Riggë nie zaprzestała niewolniczego procesu co poskutkowało podtrzymaniem sankcji oraz oficjalnym wykluczeniem królestwa w grona państw Amarantu. Księstwo Kirlańskie najechało królestwo pod pretekstem ukrócenia niewolniczego procederu. Choć Silmaaroon podjął próbę mediacji między stronami konfliktu, żadne państwo nie dołączyła do tej dysputy dając ciche pozwolenia na agresję ze strony księcia Victora var Langvera.

Wojna Riggijska wybuchła w odpowiedzi na ujawniony przez isureański wywiad proceder niewolnictwa na Riggë, co wywołało międzynarodowy skandal i sankcje ze strony państw Amarantu. Riggë, osamotnione i zmagające się z kryzysem ekonomicznym, traciło wsparcie handlowe oraz zaufanie dawnych sojuszników. Zagrożenie eskalacją ze strony Księstwa Kirlańskiego stało się realne, gdy książę Victor III var Langver wykorzystał moment izolacji Riggë, organizując blokadę morską i prowadząc kampanię militarną. Wojska Kirlan oraz sojusznicy księcia sukcesywnie zajmowali strategiczne punkty wyspy, izolując armię Riggë w stolicy, Nolan. W odpowiedzi na brutalność działań księcia, władcy Amarantu pozostali neutralni. Po miesiącach oblężenia król Mir Däë Gor otworzył bramy stolicy, oddając wyspę pod protektorat Księstwa Kirlańskiego.

Po klęsce Riggë w Wojnie Riggijskiej ród Däë Gor oraz pozostałe rody Eldë’atan, poza rodami Fär’itra i Shil’mira’nel, zostały wymordowane podczas egzekucji zorganizowanej przez księcia Victora III var Langvera. Ocalał jedynie Hithon Däë Gor, ostatni członek dawnej dynastii, który zmuszony został do małżeństwa z córką księcia, Lilith var Langver. Ich związek zapoczątkował nowy ród Riggver, dzięki czemu wyspa formalnie pozostała w rękach półelfów z krwi Eldë’atan, co pozwala legalnie kontynuować legalne rządy na Riggë.

Wprowadzono również całkowity zakaz niewolnictwa, a Riggë stało się protektoratem Księstwa Kirlańskiego, zachowując pewną autonomię pod warunkiem działania zgodnego z interesami Kirlan. Egzekucje i represje doprowadziły do upadku starych struktur władzy, otwierając drogę do ścisłej kontroli nad produkcją i handlem magiczną rudą przez nowe władze. Mimo pokoju, wyspa powoli odbudowuje się po destrukcji, a ród Riggver, pozostający pod wpływem Kirlanu, zapewnia stabilizację polityczną i nadzoruje relacje z państwami Amarantu, koncentrując się na odbudowie i wzmocnieniu gospodarki wyspy.