Hamilton var Townere

Hamilton var Townere był uosobieniem mistrzostwa w wielu dziedzinach magii oraz nauk pokrewnych. Jego wszechstronność i głębia wiedzy czyniły go nie tylko potężnym magiem, ale także jednym z najbardziej wpływowych badaczy w historii Amarantu. Oto szczegółowy opis jego umiejętności:

Hamilton był absolutnym mistrzem w tej dziedzinie. Jego badania nad neutralizowaniem klątw, zaklęć Czarnej Magii i magicznych anomalii doprowadziły do opracowania Dobrego Ducha var Townere – zaklęcia, które stało się przełomem w Obronie Magicznej. To zaklęcie wypędzało nieumarłych, widma i istoty przeklęte, a także neutralizowało efekty klątw w niewielkim promieniu. Było ono jednak niezwykle wymagające i niedostępne dla mniej doświadczonych magów.

Hamilton był pionierem w badaniach nad magicznymi anomaliami. Jego prace w ruinach Starego Armektu, spowitych magiczną śnieżycą, doprowadziły do opracowania rytuałów pozwalających na ich neutralizację. Dzięki współpracy z Alveną Forester udało mu się ostatecznie usunąć anomalię z ruin stolicy, co stało się jednym z jego największych osiągnięć w dziedzinie Obrony Magicznej.

Jako Archont Obrony Magicznej, Hamilton dokonał rewolucji w tej dziedzinie magii. Opracował zaawansowane techniki ochronne, w tym eksperymentalną Magiczną Barierę var Townere, która była niemal nie do przejścia, choć wymagała ogromnych zasobów magicznych. Jego prace nad projektem Wrót Amarantu, monumentalnej bariery mającej chronić kontynent przed zagrożeniami zewnętrznymi, stanowiły jedno z najambitniejszych przedsięwzięć w historii Amarantu.

Hamilton, choć początkowo niechętny do przyjmowania uczniów, stał się znakomitym mentorem. Dzięki jego cierpliwości i wsparciu, jego uczniowie, w tym Alvena Forester, osiągnęli wyjątkowe sukcesy, rozwijając jego dziedzictwo. Przekazał im nie tylko wiedzę, ale także swoje zasady moralne i etyczne, które uczyniły ich równie oddanymi służbie magii.

Hamilton doskonale opanował Magię Bojową, będącą częścią Magii Organicznej. Dzięki niej potrafił manipulować procesami zachodzącymi w swoim ciele, aby zwiększać siłę, wytrzymałość i refleks sojuszników. W czasie aktywacji zaklęć Magii Bojowej jego ciało emanowało pomarańczowym światłem, będącym oznaką wzmożonej aktywności magicznej. Magia Bojowa była kluczowym elementem jego sukcesów na polu walki, zwłaszcza podczas Wojny Czterech Sztandarów.

Magia Entropii była jedną z najbardziej subtelnych i destrukcyjnych dziedzin, w których specjalizował się Hamilton. Dzięki niej mógł osłabiać zarówno fizyczne, jak i psychiczne zdolności przeciwników. Jego zaklęcia zmniejszały siłę, wytrzymałość i percepcję wroga, a także wywoływały negatywne emocje, takie jak strach czy niepokój. Precyzyjne stosowanie tej magii czyniło go niezwykle groźnym przeciwnikiem, który potrafił destabilizować wrogów przed użyciem bardziej ofensywnych technik.

Chociaż Magia Żywiołów nie była jego główną specjalizacją, Hamilton opanował ją na poziomie biegłym. Potrafił manipulować ogniem, wodą, ziemią i powietrzem, co wzbogacało jego repertuar zaklęć. Ta wszechstronność umożliwiała mu dostosowywanie magii do różnych sytuacji, zarówno ofensywnych, jak i defensywnych.

Na późniejszych etapach swojego życia Hamilton zainteresował się alchemią i poświęcił wiele czasu na zgłębianie jej tajników. W swojej pracowni w rezydencji var Townere eksperymentował z miksturami i komponentami wspomagającymi rytuały Obrony Magicznej. Jego alchemiczne umiejętności odegrały kluczową rolę w opracowaniu materiałów wykorzystywanych w projekcie Wrót Amarantu.

Podczas emerytury Hamilton poświęcił się badaniom nad onejromancją, sztuką interpretacji snów i ich zastosowania w magii. Choć początkowo traktował ją jako hobby, odkrył, że onejromancja może być niezwykle pomocna w badaniach nad klątwami i anomaliami magicznymi. Jego prace w tej dziedzinie dostarczyły nowych narzędzi do rozwiązywania problemów magicznych.

Hamilton var Townere jest jednym z najstarszych żyjących ludzkich magów i zdecydowanie najstarszym członkiem Arauleńskiej Kapituły. Jego życie i praca uczyniły go legendą amarantiańskich nauk magicznych, a bogata historia obejmuje liczne wojny i rządy wielu królów. Hamilton nigdy nie przejawiał chorobliwej ambicji; zamiast tego przedkładał długie lata badań i nauki nad szybkie zdobywanie potęgi.

Pochodził z rodziny var Townere z Ziem Korony. Jego ród, choć nie zaliczał się do Wielkich Rodów Araulenu, cieszył się szacunkiem i licznymi koneksjami. Rodzina posiadała bogatą rezydencję pod stolicą Araulenu, Starym Armektem, oraz arenę rycerską w Królewskim Lesie, gdzie regularnie organizowano turnieje i polowania dla szlachty. Te tradycje ugruntowały ich pozycję w społeczeństwie. W młodym wieku ujawniły się niezwykłe zdolności magiczne Hamiltona, co skłoniło jego rodzinę do wysłania go na nauki do Arauleńskiej Kapituły w Starym Armekcie, w czasach panowania króla Roberta Walecznego.

Podczas studiów Hamilton wykazywał wybitne predyspozycje w dziedzinie Magii Rozpraszania. Odpowiednie wychowanie oraz nauki u doskonałych nauczycieli ukształtowały w nim przekonanie, że magia powinna służyć wszystkim ludziom, niezależnie od ich pochodzenia. Po ukończeniu swojej Pracy Magisterskiej został bibliotekarzem w wielkiej bibliotece Kapituły, gdzie miał możliwość dalszego zgłębiania tajników magii i alchemii. Był znany z tego, że chętnie pomagał studentom, a jego wsparcie przekładało się na znaczący wzrost zdawalności Prac Magisterskich w okresie jego pracy. Z czasem Hamilton stał się chodzącą biblioteką, co, choć przyniosło mu ogromną wiedzę, negatywnie wpłynęło na jego zdrowie.

Pomimo nacisków władz Kapituły, które widziały w nim idealnego mentora dla młodych adeptów, Hamilton długo opierał się przyjęciu ucznia, argumentując, że nie jest do tego odpowiednią osobą.

Jego spokojne życie zostaje brutalnie przerwane przez wybuch Wojny Czterech Sztandarów, podczas której Hamilton zostaje powołany do armii króla Erysa Tyrana. Choć potępiał tyrańskie rządy młodego monarchy, zdecydował się walczyć po jego stronie, kierując się przekonaniem, że prawo ustanowione przez króla musi być respektowane, niezależnie od osobistych poglądów. Hamilton uważał, że posiadanie wielkiej mocy magicznej nie upoważnia do łamania zasad ani prawa, które stanowią fundament porządku społecznego. Konflikt zakończył się jednak śmiercią króla Erysa i zwycięstwem rebeliantów, co zapoczątkowało rządy Rady Regencyjnej, mającej przygotować królestwo do wyboru nowego monarchy.

W nowej rzeczywistości politycznej Hamilton został powołany do Rady Starszych Magistrów, gdzie od razu skupił się na próbach zdobycia finansowania dla swoich badań nad Czarną Magią i jej neutralizacją. Mimo wieloletnich wysiłków, przez długi czas nie udawało mu się znaleźć odpowiedniego patrona. Sytuacja zmieniła się, gdy zgłosił się do niego Hrabia Victor II var Langver, oferując pełne wsparcie finansowe. Warunkiem było jednak zaznaczanie patronatu rodu Langver nad badaniami oraz prowadzenie ich w mieście Torragburh na Kirlan, gdzie Hamilton miał również nauczać wiedzy magicznej dzieci hrabiego. Początkowo sceptyczny wobec tej propozycji, ostatecznie zgodził się, widząc w niej szansę na kontynuację swojej pracy.

Dzięki badaniom Hamiltona znacząco wzrósł prestiż Uniwersytetu w Torragburh. W przerwach od badań Hamilton uczył niemagiczne dzieci hrabiego – Lancela i Henry’ego. Podczas gdy Henry okazał się pilnym i utalentowanym uczniem, Lancel często wykazywał butność i brak zainteresowania nauką, co wprowadzało napięcia w relacji między nimi. Po latach pracy badawczej Hamilton opracował przełomowe zaklęcie Magii Rozpraszania – Dobry Duch var Townere'a. Zaklęcie to przywoływało istotę emanującą różowym światłem Magii Rozpraszania, zdolną wypędzać nieumarłych, widma oraz istoty przeklęte, a także neutralizować efekty Czarnej Magii i klątw w niewielkim obszarze. Choć zaklęcie było niezwykle trudne w opanowaniu, stało się kamieniem milowym w dziedzinie Obrony Magicznej, otwierając nowe możliwości dla magów walczących z zagrożeniami nadprzyrodzonymi.

Kiedy Hamilton kończy swoje badania nad Dobrym Duchem var Townere, nadchodzi przełomowy moment w historii Araulenu. Rada Regencyjna ogłasza zakończenie swoich rządów, a Rada Hrabiów przygotowuje się do elekcji nowego króla. Hamilton, jako prominentny członek Kapituły, zostaje zaproszony do udziału jako obserwator. Decyzja Hrabiów o wyborze jego ucznia, Henry’ego var Langvera, później znanego jako Henry Wielki, na nowego władcę napawa Hamiltona ogromną radością. Uznaje to za jedno ze swoich największych osiągnięć, czując dumę zarówno z Henry’ego, jak i ze swojej roli mentora.

Po elekcji Henry Wielki rozpoczyna proces tworzenia Wysokiej Rady i zwraca się do Hamiltona z prośbą, by ten został Królewskim Arcymistrzem Arkan. Hamilton początkowo wyraża sceptycyzm. Obawia się, że polityka zakłóci jego spokojne życie i skupi na nim niepożądane spojrzenia. Jednak Henry, znając charakter swojego mentora, przekonuje go, że właśnie jego potrzebuje – maga o niezachwianym kręgosłupie moralnym i całkowicie wolnego od ambicji władzy. Ostatecznie Hamilton zgadza się i obejmuje stanowisko. Kiedy wybucha II Wojna Amarantu, podczas której państwa Amarantu jednoczą się przeciwko Imperium Kalladańskiemu, Hamilton bierze udział jedynie w Bitwie pod Azmarin, po czym wycofuje się z działań wojennych, aby skupić się na pracy politycznej i naukowej.

Po zakończeniu bitwy Hamilton wraca do Starego Armektu, gdzie jego główną działalnością staje się współpraca z Przewodniczącym Kapituły, Davidem var Armstrongiem-Jonesem. Razem podejmują się reform prawa magicznego w Araulenie i wzmocnienia nauki magicznej w Kapitule. Niestety, w Kapitule zaczynają zachodzić niepokojące zmiany. Wielu Starszych Magistrów odchodzi na emeryturę, a ich miejsca zajmują młodsi, ambitni magowie, często bardziej zainteresowani osobistymi korzyściami niż wspólnym dobrem. Narastająca walka o władzę i korupcja stają się coraz bardziej widoczne, a Hamilton wraz z Przewodniczącym prowadzą trudną walkę z tymi zjawiskami.

Sytuacja pogarsza się po śmierci Henry’ego Wielkiego, który zostaje otruty. Tron przejmuje jego syn, Albert, który decyduje, że Kapituła powinna działać niezależnie od korony i rezygnuje z utrzymywania stanowiska Arcymistrza Arkan w Wysokiej Radzie, twierdząc, że to niepotrzebny wydatek. Decyzja ta upokarza Hamiltona, który postanawia przejść na emeryturę. Jego odejście jest przełomowym momentem dla Kapituły Arauleńskiej, ponieważ Przewodniczący traci kluczowego sojusznika na dworze królewskim. W efekcie młodzi, ambitni magowie zaczynają stopniowo przejmować kontrolę nad Radą Starszych Magistrów, co zwiastuje dalsze zmiany w kierunku polityki i władzy.

Hamilton wycofuje się do rodowej rezydencji zarządzanej przez Stanleya var Townere, prawnuka jego brata. Stanley, doceniając dziedzictwo swojego przodka, organizuje dla niego wysokiej jakości pracownię. W spokoju i odosobnieniu Hamilton rozpoczyna nowy rozdział swojego życia, kontynuując badania nad alchemią i onejromancją oraz reflektując nad zmieniającym się światem magii, który coraz bardziej odsuwał się od ideałów, którym przez całe życie był wierny.

Stanley var Townere, prawnuk brata Hamiltona, z radością przyjął swojego przodka do rodowej rezydencji. Aby zapewnić mu odpowiednie warunki, wybudował dla niego nowoczesną i w pełni wyposażoną pracownię. W nowym otoczeniu Hamilton rozpoczął zgłębianie dziedzin, które zawsze go fascynowały, lecz na które brakowało mu czasu – alchemii oraz onejromancji. W międzyczasie rozpoczął także badania nad ulepszeniem zaawansowanego rytuału bariery magicznej. Wyniki tych prac były spektakularne – nowo opracowana bariera była praktycznie nie do przejścia, jednak jej wysoki koszt energetyczny przewyższał możliwości ówczesnych źródeł magicznych, co ograniczało jej praktyczne zastosowanie.

Tymczasem w Starym Armekcie doszło do katastrofy - przywołana magiczna śnieżyca zabiła króla oraz mieszkańców miasta. Po śmierci króla Alberta Zawodnego władzę przejął Psionik Jimmy Cenwulf, jeden z Magistrów Kapituły, który na gruzach Araulenu utworzył nowe państwo – Drakarię. Hamilton przeżył najgorszy dzień swojego życia, widząc, jak spełnia się jego najczarniejszy scenariusz. Drakaria rozpoczęła podbój Amarantu i Eudarii, a jej elitarne oddziały, Smoczy Korpus, zaczęły polować na magów Kapituły, obwiniając ich za upadek stolicy. Dzięki izolacji rodowej rezydencji i pomocy Stanleya, Hamilton uniknął śmierci w tym trudnym czasie.

Kiedy sytuacja w Drakarii nieco się ustabilizowała, Hamilton postanowił zająć się neutralizacją magicznej śnieżycy, która spowiła Stary Armekt po katastrofie. Co roku udawał się do ruin, aby odprawiać rytuały niwelujące działanie powstałej anomalii. Jego działania zwróciły uwagę Smoczego Korpusu, który schwytał go i przetransportował do Dragmaaroonu, stolicy Drakarii. Tam Hamilton miał okazję spotkać Najwyższego Króla Drakarii, Jimmy’ego Cenwulfa. Ku zaskoczeniu Hamiltona, Jimmy darzył go szacunkiem, wynikającym z wcześniejszej znajomości Hamiltona z jego mistrzem, Ralphem var Faqua. Jimmy darował mu życie, stawiając jednak warunek – po każdej próbie neutralizacji anomalii Hamilton miał osobiście raportować swoje postępy w Dragmaaroonie.

Dzięki tej umowie Hamilton mógł kontynuować swoją pracę w spokoju, a Smoczy Korpus ochraniał go przed szabrownikami, którzy coraz liczniej przybywali do ruin Starego Armektu. Podczas jednego z raportów w Dragmaaroonie odbywał się bankiet, na którym obecny był także Algar var Dyere z bękarcią córką, Alveną Forester. Bankiet został przerwany manifestacją magiczną Alveny, która na oczach wszystkich ujawniła swój ogromny talent do Magii Rozpraszania. Jimmy, zgodnie z prawem Drakarii, chciał wysłać ją do owianego złą sławą Fortu Durzwag – miejsca, gdzie szkolono magów fanatycznie oddanych królowi. W obawie o jej los Hamilton wystąpił przed szereg i skłamał, twierdząc, że nie może kontynuować swoich badań bez pomocy uczennicy. Zażądał, aby Alvena, której talent uznał za wyjątkowy, została mu powierzona. Jimmy, niechętnie, lecz pod wpływem wzmianki o swoim mistrzu, Ralphie var Faqua, zgodził się na prośbę Hamiltona.

Początkowe miesiące współpracy z Alveną były dla Hamiltona niezwykle trudne. Jego lata spędzone w samotności uczyniły go aspołecznym i nieprzystosowanym do pracy z młodą uczennicą, szczególnie taką, która dopiero wchodziła w wiek dorastania. Alvena sprawiała mu wiele problemów – od niesubordynacji po regularne próby ucieczki z rezydencji. Nie potrafił dotrzeć do dziewczyny, która czuła się wyrwana z życia rodzinnego i zmuszona do nauki u kogoś, kto wydawał jej się obcy i surowy.

Przełom nastąpił, gdy Hamilton ciężko zachorował. Alvena, uświadamiając sobie, że tylko on dzieli ją od przerażającej przyszłości w Forcie Durzwag, postanowiła działać na własną rękę. Łamiąc wszelkie zasady, udała się do jego pracowni, gdzie samodzielnie przygotowała miksturę leczniczą, która przywróciła mistrza do zdrowia. To wydarzenie stało się początkiem ich pierwszej poważnej rozmowy. Hamilton szczerze przyznał, że nie przepada za towarzystwem innych, a podjął się jej nauki jedynie po to, aby ją ochronić. Alvena wprost wyraziła swoje niezadowolenie, mówiąc, że znienawidziła go za to, że zabrał ją od ukochanej rodziny. Poruszeni swoimi wzajemnymi szczerościami, oboje zaczęli zmieniać swoje podejście do relacji mistrz-uczennica.

Hamilton, chcąc dać Alvenie więcej przestrzeni, podjął decyzję o przeniesieniu ich badań na rok do jej rodzinnego Westwood w Blackwood. Ten czas pozwolił im na znaczące zacieśnienie więzi. Alvena zyskała poczucie swobody, a Hamilton zaczął rozumieć, jak ważne jest dostosowanie metod nauczania do potrzeb uczennicy. Następne lata spędzili na wspólnej pracy nad neutralizacją anomalii w Starym Armekcie. Wysiłek ten ostatecznie zakończył się sukcesem – udało im się całkowicie zniwelować magiczną śnieżycę, która przez lata była symbolem katastrofy.

Hamilton z czasem coraz bardziej doceniał wkład Alveny w to osiągnięcie, otwarcie przyznając, że bez jej świeżego spojrzenia nie udałoby się tego dokonać. Stał się także jej dumnym mentorem, widząc w niej przyszłość magii rozpraszania. Uważał, że Alvena ma potencjał, by być znacznie potężniejszą od niego samego, ale najbardziej cenił fakt, że udało mu się przekazać jej jedną z najważniejszych cech – cierpliwość.

Wybuch III Wojny Amarantu był momentem próby zarówno dla Hamiltona var Townere, jak i jego uczennicy, Alveny. Gdy cały kontynent jednoczył się przeciwko Drakarii, Hamilton początkowo chciał pozostać neutralny, unikając angażowania się w polityczne konflikty. Jednakże Alvena, świadoma wagi wydarzeń oraz swojej niedojrzałości, przekonała go do dołączenia do rebeliantów, argumentując, że nie jest jeszcze gotowa, by walczyć sama. Wspólnie przyłączyli się do ruchu oporu, co otworzyło im drzwi do wielu kluczowych wydarzeń wojennych.

Podczas wojny Hamilton i Alvena poznali młodego Alcreda var Pyke-Pontfielda, który miał zostać nowym Przewodniczącym Kapituły Amarantu. Alcred z entuzjazmem przedstawił swoją wizję nowej Kapituły, obejmującej cały kontynent, a nie ograniczonej jedynie do Araulenu. Zaprosił zarówno Hamiltona, jak i jego uczennicę, do wzięcia udziału w tworzeniu tej międzynarodowej instytucji, oferując Hamiltonowi stanowisko Archonta Obrony Magicznej. Jednak Hamilton, dowiedziawszy się, że pierwotnie stanowisko to zaproponowano Santiago var Collinsowi, innemu magowi ocalałemu z polowań Smoczego Korpusu, poczuł się dotknięty. Uważał swoje osiągnięcia naukowe za znacznie bardziej imponujące i poczytywał to jako osobistą zniewagę. Dopiero Alvena przekonała go, by zaakceptował propozycję, podkreślając, że jego wkład w ochronę kontynentu jest niezastąpiony.

Po zakończeniu wojny Hamilton natychmiast przystąpił do pracy, finansując liczne projekty naukowe, w tym swoje najbardziej ambitne przedsięwzięcie – Wrota Amarantu. Projekt ten miał na celu stworzenie potężnej magicznej bariery na granicy z wrogim Imperium Kalladańskim, zdolnej do zatrzymania potencjalnych inwazji. Dzięki rewolucji technologicznej, jaką przyniosła zaprawa nefrytowa, jego bariera mogła w końcu zostać zrealizowana jako skuteczne narzędzie obrony Amarantu. Niemniej jednak Hamilton zaczął odczuwać frustrację z powodu rosnącej polityzacji Kapituły Amarantu. Często narzekał, że choć nowa Kapituła była lepsza od Arauleńskiej, w jej strukturach pojawiało się zbyt wiele politycznych intryg, które odciągały uwagę od nauki i magii.

Ze względu na swoje imponujące osiągnięcia oraz niezrównaną wiedzę, Hamilton został ogłoszony Drugą Gwiazdą Amarantu – drugim największym magiem kontynentu według oficjalnego rankingu Kapituły. Jego reputacja jako uczonego i wynalazcy przyniosła mu uznanie wśród magów i władców całego kontynentu. Po zakończeniu działań wojennych przeniósł się do głównego ośrodka badawczego Kapituły w mieście Rivage, znajdującym się w Isureanie, gdzie kontynuował swoją pracę nad nowymi projektami i badaniami.

W międzyczasie Alvena Forester osiągnęła wielki przełom w swojej karierze, broniąc własną Pracę Magisterską, co pozwoliło jej dołączyć do grona pełnoprawnych Magistrów Kapituły. Z tej okazji Hamilton przekazał jej swój niezwykle potężny kostur, symbolicznie uznając ją za gotową do samodzielnego działania w świecie magii. Moment ten był emocjonalnym przeżyciem dla Hamiltona, który – jak twierdzą świadkowie – po raz pierwszy publicznie płakał. Przyjęcie przez Alvenę nowej roli oznaczało, że zamierza podążać własną ścieżką, co dla Hamiltona, przywiązanego do swojej uczennicy, było trudne do zaakceptowania. Niemniej, wspierał ją całym sercem i był dumny, że zaczęła realizować własne cele naukowe.

Alvena skoncentrowała się na projekcie inspirowanym ich wspólną pracą nad neutralizacją anomalii w Starym Armekcie. Chciała stworzyć magiczny rytuał zdolny do samoistnego niwelowania anomalii oraz mniej skomplikowanych klątw. Hamilton zapewnił jej wsparcie finansowe oraz służył radą, gdy tylko tego potrzebowała. Widział w niej ogromny potencjał i cieszył się z jej rozwoju. Po odejściu Alveny, Hamilton postanowił przyjąć pod swoje skrzydła dwóch nowych uczniów: Piper Steel i Sawyera Streamwalkera, którzy – wzorem Alveny – byli bękartami. Hamilton uważał, że ich niskie urodzenie i związane z nim trudności ukształtowały w nich niezwykłą determinację, której szczerze im zazdrościł. Wspólnie z nowymi uczniami kontynuował pracę nad swoim flagowym projektem – Wrotami Amarantu.

W tym czasie sytuacja polityczna w Araulenie zaczęła się zaostrzać. Taron var Wyndhame ogłosił bunt przeciwko obecnemu królowi Araulenu, Edgarowi var Langverowi, koronując się na władcę. Aby ugruntować swoją pozycję, Taron zaczął kompletować własną Wysoką Radę, proponując Hamiltonowi stanowisko Arcymistrza Arkan oraz Posła w Kapitule. Choć propozycja była prestiżowa, wiązała się z rezygnacją z pozycji Archonta. Dla Hamiltona jednak kluczowym powodem odmowy było jego przekonanie, że Kapituła powinna pozostać neutralna wobec takich konfliktów. Nie widział swojej roli w politycznych sporach, które mogłyby podważyć autorytet Kapituły.

Kiedy Taron zaproponował to samo stanowisko Alvenie, ta z radością je przyjęła, odkładając na czas buntu swoje badania. Decyzja ta wywołała ogromny gniew Hamiltona, który natychmiast teleportował się do Kinlaig, by skonfrontować się ze swoją byłą uczennicą. Doszło między nimi do ostrej kłótni – Hamilton zarzucał Alvenie, że jako Magister Kapituły powinna unikać mieszania się w konflikt między królami i że kontynuacja jej badań mogłaby przynieść znacznie więcej korzyści społeczności magicznej. Decyzja Alveny zburzyła zaufanie, jakie Hamilton miał do swojej uczennicy, wprowadzając między nimi napięcie, które miało się ciągnąć przez kolejne miesiące.

Po ostrej kłótni Hamilton i Alvena przez długi czas unikali wzajemnych kontaktów, skupiając się na własnych celach. Hamilton w pełni poświęcił się pracy nad projektem Wrót Amarantu, który miał zabezpieczyć Amarant przed zagrożeniami z zewnątrz, natomiast Alvena aktywnie działała na rzecz króla Tarona. W ramach swojej misji pozyskiwała sojuszników zarówno w kręgach akademickich, jak i Kapitule, budując wsparcie dla nowego władcy. Podczas tego okresu dopracowała swój autorski rytuał – Rytuał Magicznej Harmonizacji – który pierwszy raz zastosowała na zlecenie Tarona, by usunąć klątwę z Kinchester w prowincji Morberg. Jej praca okazała się przełomem, a rytuał szybko zdobył uznanie w całym Amarancie. Alvena napisała o nim obszerną pracę naukową, dzięki której stała się wschodzącą gwiazdą Kapituły.

Pomimo napiętych relacji z uczennicą, Hamilton nigdy nie przestał doceniać jej osiągnięć. Często publicznie ją chwalił, podkreślając dumę z jej sukcesów. Jednak sytuacja w Araulenie stawała się coraz bardziej napięta – wybuchłą krwawa Wojna Dwóch Koron między Taronem a Edgarem, która pochłaniała kolejne ofiary, a Hamilton coraz bardziej obawiał się o bezpieczeństwo Alveny. Zaproponował jej wyjazd do Isureanu, gdzie mogłaby kontynuować swoje badania z dala od niebezpieczeństw konfliktu. Alvena odmówiła, twierdząc, że Taron jest jedynym królem, który może przynieść dobro Araulenowi. Po długiej i szczerej rozmowie Hamilton w końcu zaakceptował jej decyzję, choć z trudem. Postanowił wspierać Alvenę w jej działaniach, jednocześnie starając się zachować neutralność w politycznym konflikcie.

Dzięki temu doświadczeniu Hamilton zdał sobie sprawę, że jego czas jako wiodącego maga minął, a teraz powinien skoncentrować się na przekazywaniu wiedzy i wsparciu swoich uczniów. Zarówno Alvena, jak i jego nowi podopieczni – Piper Steel oraz Sawyer Streamwalker – stali się dla niego nowym celem i powodem do działania. W obliczu trudnych czasów, Hamilton zaczął rozumieć, że jego największym wkładem w przyszłość Amarantu nie będą nowe zaklęcia, ale przygotowanie kolejnego pokolenia do stawienia czoła wyzwaniom.

Po wyborze jego ucznia, Henry’ego var Langvera, na króla Araulenu, Hamilton var Townere został mianowany Królewskim Arcymistrzem Arkan. Było to jedno z najważniejszych stanowisk w Wysokiej Radzie królewskiej, odpowiedzialne za doradzanie monarsze w sprawach związanych z magią oraz nadzorowanie rozwoju nauki i edukacji magicznej w królestwie. Decyzja Henry’ego, aby powierzyć tę funkcję swojemu byłemu mentorowi, wynikała z wielkiego szacunku dla wiedzy i niezłomnych zasad moralnych Hamiltona, który postrzegany był jako osoba zdolna do zapewnienia równowagi między nauką a polityką.

Podczas II Wojny Amarantu, choć Hamilton wziął udział w Bitwie pod Azmarin, jego rola na polu bitwy była ograniczona. Jako Arcymistrz Arkan skupiał się głównie na koordynacji działań magicznych wspierających wojska Araulenu oraz na ochronie granic przed wpływami magicznych inwazji Imperium Kalladańskiego. Po bitwie, która była jedynym większym starciem, w którym osobiście uczestniczył, Hamilton wrócił do Starego Armektu, by skoncentrować się na działalności politycznej i naukowej, pozostawiając dalsze działania wojenne w rękach młodszych magów i wojskowych dowódców.

Współpracując z Przewodniczącym Kapituły, Davidem var Armstrongiem-Jonesem, Hamilton odegrał kluczową rolę w reformowaniu prawa magicznego w Araulenie. Dążył do stworzenia systemu, który wspierałby zarówno rozwój magiczny, jak i społeczny. Z jego inicjatywy zwiększono środki na edukację magiczną i badania naukowe, co przyczyniło się do wzrostu prestiżu arauleńskiej Kapituły. Jednocześnie pilnował, aby magia pozostała narzędziem służącym społeczeństwu, a nie jedynie elitom. Te działania sprawiły, że za jego kadencji magia została uznana za kluczowy element rozwoju społeczno-politycznego królestwa.

Po upadku Drakarii i reformie Kapituły Amarantu Hamilton var Townere został mianowany Archontem Obrony Magicznej, co uczyniło go jednym z kluczowych liderów tej nowo uformowanej organizacji. Jego głównym celem było wzmocnienie metod ochrony przed Czarną Magią oraz klątwami, które stanowiły poważne zagrożenie dla wielu królestw Amarantu. W tej roli Hamilton skupił się na rozwijaniu teorii magicznych, a także na zastosowaniu swoich wcześniejszych badań w praktyce. Jego prace były szczególnie cenione za połączenie naukowej precyzji z głębokim zrozumieniem praktycznych potrzeb społeczeństw, które Kapituła miała chronić.

Jednym z najbardziej monumentalnych projektów Hamiltona jest stworzenie Wrót Amarantu, czyli magicznej bariery mającej chronić granice kontynentu przed agresją Imperium Kalladańskiego. Wrota były koncepcyjnie oparte na wcześniejszych badaniach Hamiltona nad barierami ochronnymi, jednak ich skala i potencjalna efektywność przewyższały wszystko, co do tej pory osiągnięto. Dzięki wykorzystaniu zaprawy nefrytowej, rewolucyjnego materiału opracowanego przez Kapitułę, Wrota miały być zdolne do odparcia zarówno fizycznych, jak i magicznych ataków na niewyobrażalną skalę. Projekt był jednak równie ambitny, co kosztowny, co wywoływało liczne debaty w Radzie Kapituły, które Hamilton z determinacją prowadził, aby zapewnić jego realizację. Projekt do dzisiaj nie wyszedł z fazy koncepcyjnej.

Pomimo sukcesów naukowych i organizacyjnych, Hamilton zaczął coraz bardziej krytycznie podchodzić do rosnącej polityzacji Kapituły Amarantu. Coraz większa liczba młodszych, ambitnych magistrów bardziej koncentrowała się na wpływach politycznych i osobistych korzyściach niż na misji Kapituły. Hamilton, znany z niechęci do angażowania się w politykę, próbował przeciwdziałać temu trendowi, promując wysokie standardy etyczne i naukowe w społeczności magicznej. Jego niezłomna postawa zyskała mu wielu zwolenników, ale także przeciwników, którzy postrzegali jego idee jako zbyt idealistyczne w kontekście zmieniających się realiów politycznych. Mimo to Hamilton pozostał oddany swojej wizji Kapituły jako bastionu wiedzy i ochrony, a nie narzędzia politycznych rozgrywek.

Hamilton var Townere był jednym z najbardziej wpływowych magów w historii Amarantu, którego badania i odkrycia ukształtowały nowoczesne praktyki magiczne. Jego prace obejmowały zarówno rozwój nowych zaklęć i rytuałów, jak i opracowanie przełomowych teorii w dziedzinie Obrony Magicznej. W jego dorobku znajdują się między innymi:

Jednym z największych osiągnięć Hamiltona była neutralizacja magicznej anomalii w ruinach Starego Armektu, która powstała w trakcie dziejącej się tam katastrofy. Anomalia w postaci niekończącej się magicznej śnieżycy uniemożliwiała odbudowę dawnej stolicy i zagrażała całemu regionowi. Hamilton przez dekady prowadził badania nad zrozumieniem jej natury i opracowaniem skutecznych rytuałów niwelujących. Choć przez większość czasu pracował samotnie, pod koniec wspierała go jego uczennica, Alvena Forester. Wspólnymi siłami udało im się ostatecznie zneutralizować anomalię, co uznano za osiągnięcie na skalę świata. Był to jeden z najważniejszych przełomów w dziedzinie Obrony Magicznej i badań nad anomaliami.

Hamilton opracował zaklęcie Magii Rozpraszania, które stało się fundamentem nowoczesnej Obrony Magicznej. Dobry Duch var Townere'a, emitujący różowe światło, był przełomowym zaklęciem zdolnym do neutralizacji Czarnej Magii, klątw oraz odpędzania nieumarłych i przeklętych istot. Jego skuteczność była jednak ograniczona do niewielkiego obszaru, co czyniło zaklęcie trudnym w użyciu dla mniej doświadczonych magów. Mimo to, Dobry Duch stał się symbolem magii ukierunkowanej na ochronę i ratowanie życia.

Hamilton stworzył eksperymentalny rytuał obronny znany jako Magiczna Bariera var Townere'a. Była to wyjątkowo zaawansowana forma bariery magicznej, której nie można było sforsować za pomocą konwencjonalnych środków, zarówno fizycznych, jak i magicznych. Mimo swojej skuteczności bariera była ekstremalnie zasobożerna, co ograniczało jej zastosowanie. Projekt ten, choć nie w pełni praktyczny w ówczesnych realiach, stał się podstawą dla późniejszych systemów magicznej ochrony, takich jak Wrota Amarantu.

Hamilton var Townere został ogłoszony Drugą Gwiazdą Amarantu, zajmując miejsce wśród siedmiu najwybitniejszych magów kontynentu. Mimo że nie był najpotężniejszym magiem pod względem czystej mocy magicznej, jego pozycję w rankingu zapewniły przełomowe osiągnięcia naukowe i wkład w rozwój Obrony Magicznej. Kluczowym czynnikiem, który przyniósł mu tak wysokie uznanie, była neutralizacja magicznej anomalii w Starym Armekcie – zadania, które przez dekady uznawano za niemożliwe. Dzięki swojej determinacji i cierpliwości Hamilton dokonał czegoś, co na zawsze zapisało się w historii magicznej Amarantu jako fenomen na skalę świata.

Ranking Gwiazd Amarantu ocenia nie tylko siłę magiczną, ale również wkład w rozwój społeczności magicznej i wpływ na życie mieszkańców kontynentu. Hamilton wyprzedził nawet potężną Brigitte Mallette, znaną ze swoich zaawansowanych zdolności bojowych, co było szeroko komentowane w kręgach magicznych. Jego umiejętności dyplomatyczne i umiarkowane podejście do polityki Kapituły dodatkowo wzmocniły jego pozycję w rankingu. Dla wielu magów i władców Amarantu Hamilton był symbolem wiedzy, odpowiedzialności i stabilności w czasach, gdy magia często stawała się narzędziem walki o władzę.

Dziedzictwo Hamiltona var Townere jest niepodważalne i trwa wciąż w świecie magii Amarantu. Jego prace naukowe, takie jak badania nad Czarną Magią, anomaliami oraz zaklęciami obronnymi, pozostają podstawą współczesnych badań w dziedzinie Obrony Magicznej. Jego zaklęcie Dobry Duch var Townere'a oraz teorie dotyczące barier magicznych wciąż są studiowane oraz rozwijane ,inspirując kolejne pokolenia magów do opracowywania nowych technologii magicznych. Wiele jego prac, choć napisanych dekady temu, wciąż jest na czasie, stanowiąc fundament dla młodych naukowców Kapituły Amarantu.

Jednak największym dziedzictwem Hamiltona jest jego uczennica, Alvena Forester, której sukcesy w dużej mierze opierają się na naukach przekazanych jej przez mistrza. Alvena, zainspirowana jego badaniami, stworzyła Rytuał Magicznej Harmonizacji, który umożliwia samoistne neutralizowanie anomalii i klątw. To przełomowe osiągnięcie zostało uznane za jeden z najważniejszych wkładów we współczesną magię. Alvena, podobnie jak Hamilton, rozwija swoje zdolności z cierpliwością i precyzją, które odziedziczyła po mistrzu. Ich relacja była dowodem na to, że prawdziwe mistrzostwo polega nie tylko na osiąganiu własnych sukcesów, ale także na kształtowaniu tych, którzy mogą kontynuować dzieło swojego nauczyciela.

Hamilton kontynuuje swoje dziedzictwo jako mentor, szkoląc dwoje nowych uczniów: Piper Steel i Sawyera Streamwalkera. Oboje pochodzą z niskich warstw społecznych i zmagali się z trudnościami wynikającymi z ich bękarciego pochodzenia, co tylko zwiększało determinację i zaangażowanie w naukę. Hamilton uważa, że takie doświadczenia wzmacniają ich charakter i czynią ich niezwykle obiecującymi magami. Wspólnie z uczniami pracuje nad rozwijaniem projektu Wrót Amarantu oraz nad nowymi rozwiązaniami w dziedzinie Obrony Magicznej. Choć Hamilton sam dostrzega, że jego najlepsze lata mogą być za nim, jest dumny z tego, że jego wiedza i wartości są przekazywane kolejnym pokoleniom, zapewniając ciągłość jego wkładu w rozwój magii Amarantu.

• Dobry Duch var Townere'a

• Etyczne Fundamenty Magii

• Magiczna Bariera var Townere'a

• Podstawy Neutralizacji Klątw