Wojna Domowa Casterville

Przyczyny Wojny Domowej w Casterville są głęboko zakorzenione w historii i polityce regionu. Konflikt narastał przez stulecia, odkąd Lynnfordowie i Flagelanowie zaczęli rywalizować o wpływy w księstwie. Sytuacja stała się szczególnie napięta po wygaśnięciu rodu Maravelów, który od wieków sprawował władzę nad Casterville. W trakcie III Wojny Amarantu ród ten zanikł, co stworzyło próżnię władzy i zaostrzyło rywalizację między Lynnfordami a Flagelanami.

Punktem zwrotnym stało się koronowanie Shirley var Lynnford na księżną Casterville przez króla Araulenu, Edgara var Langvera. Decyzja ta była zgodna z prawem, jednak została zaskarżona przez Leah var Flagelan, która, wspierana przez wojska Hintervoldu, odmówiła uznania nowej władczyni. To wydarzenie doprowadziło do otwartego konfliktu, który szybko przerodził się w wojnę domową.

Dodatkowo, sytuację zaogniła interwencja Królowej Hintervoldu, Renée Clagon, która ogłosiła się seniorką księstwa Casterville, co było niezgodne z obowiązującym prawem. Jej działania spotkały się z ostrym sprzeciwem Lynnfordów, ale również przyciągnęły uwagę i wsparcie zewnętrznych potęg, które miały swoje interesy w regionie. Wszystkie te czynniki doprowadziły do wybuchu trwającej do dziś wojny domowej, która wciąż wyniszcza księstwo i jego mieszkańców.

Wojna Domowa w Casterville rozpoczęła się od kluczowego momentu, jakim była Bitwa o Dragmaaroon. W trakcie tej bitwy, Leah var Flagelan, korzystając z zaangażowania sił Lynnfordów w walkę z Drakarią, przeprowadziła błyskawiczny atak na stolicę Casterville. Z pomocą wojsk Hintervoldu, Leah zdołała zdobyć miasto i ogłosić się księżną, a jej koronacja została przeprowadzona przez Królową Hintervoldu, Renée Clagon. Ten akt zdrady wywołał ogromne zamieszanie i zmusił Shirley var Lynnford do natychmiastowego działania.

Po powrocie do swojej rodowej siedziby w Foxbrook, Shirley zwołała chorążych i wysłała poselstwo do Flagelanów, domagając się zakończenia okupacji i uznania jej praw do tronu. Leah, wspierana przez potęgę Hintervoldu, odmówiła, co doprowadziło do wybuchu otwartej wojny domowej.

Początkowo siły Lynnfordów odnosiły sukcesy, odbijając stolicę i wkraczając na wschodnie włości księstwa. Jednak sytuacja szybko się skomplikowała, gdy do Casterville przybyli kolejni żołnierze z Hintervoldu, aby walczyć po stronie Flagelanów. Dodatkowo, zdrada jednego z najbliższych sojuszników Shirley, jej byłego męża Edvina var Reida, który przeszedł na stronę Flagelanów, poważnie osłabiła pozycję Lynnfordów.

W obliczu rosnącego zagrożenia i narastających napięć z Hintervoldem, Shirley podjęła desperackie kroki, aby uratować swoje księstwo. Udała się na Pierwszy Szczyt Amarantu w Silmaaroonie, licząc na uzyskanie wsparcia ze strony Araulenu i innych państw. Niestety, mimo starań, kwestie związane z Casterville pozostały nierozwiązane, a realna władza w księstwie wciąż pozostawała w rękach Hintervoldu za pośrednictwem rodu Flagelanów.

Po zakończeniu szczytu Renée Clagon, widząc bierność króla Edgara, władcy Araulenu, postanowiła zmienić swoją taktykę. Zamiast wkraczać zbrojnie do Casterville, przewidziała, że w Araulenie prędzej czy później wybuchnie wojna domowa z powodu słabości króla. Zaczęła wysyłać małe grupy swoich żołnierzy bez herbów i oznakowań, przedstawiając ich jako najemników. Renée doskonale wyczuła charakter Edgara i dążyła do prowokowania oraz podsycania konfliktu na tyle, aby utrzymywać napięcia, ale nie na tyle, by zmusić Edgara do wypowiedzenia jej wojny. Celem Renée było utrzymywanie konfliktu na niskim poziomie, pomagając Flagelanom na tyle, aby mieli przewagę, ale nie mogli zakończyć wojny zwycięstwem. Takie działanie pozwalało jej przeciągać konflikt, przenosząc ciężar strat na Flagelanów, jednocześnie podsycając napięcia w Araulenie.

W tym czasie Shirley udała się do Starego Armektu, gdzie osobiście porozmawiała z królem Araulenu, Edgarem var Langverem. Rozczarowana jego bierną postawą i brakiem zdecydowanego wsparcia, Shirley zaczęła szukać nowych sojuszników, a także rozważać ponowne małżeństwo, które mogłoby pomóc wzmocnić jej pozycję polityczną. Niestety, jej wiek oraz wcześniejsze problemy z zajściem w ciążę zniechęciły potencjalnych kandydatów.

Po powrocie księżnej do księstrwa miała miejsce operacja “Midr,” przeprowadzona przez isureański wywiad, Bryggę, nad rzeką o tej samej nazwie. Jej dowódcą był Darien Cobb, czwarta Gwiazda Amarantu, który zdołał udaremnić spisek kalladańskiej grupy Vidar. Celem tej grupy było przeprowadzenie zamachu na Erice Anamarueux, która była wtedy w Casterville, przy jednoczesnym sfabrykowaniu dowodów, które miały obarczyć winą Araulen i sprowokować otwartą wojnę z Hintervoldem. Dzięki staraniom agentów Bryggi, którzy zdołali przekonać zwaśnione rody Lynnford i Flagelan do współpracy, plan zamachu został zdemaskowany. Operacja ta zapobiegła eskalacji konfliktu. Samej Renée Clagon bardzo zależało, aby taki zamach nie doszedł do skutku - Erica była jej najlepszym dowódcą, a jej plan podboju Casterville zakładał, że wojna z Araulenem nie może wybuchnąć w tym momencie.

Podczas turnieju w Kinlaig, Shirley zawiązała sojusz z hrabią Taronem var Wyndhame z Whisperhout i księciem Hildredem var Fyre z Birchton, próbując uzyskać ich wsparcie w walce przeciwko Flagelanom. Mimo początkowego entuzjazmu, Edgar var Langver nadal odmawiał militarnej pomocy, co doprowadziło do wybuchu gwałtownej kłótni między nim a Shirley. Jej emocjonalne przemówienie, znane później jako Manifest Księżnej Lynnford, stało się punktem zwrotnym, który wywołał spadek poparcia dla króla Edgara i przyczyniło się do dalszej destabilizacji królestwa.

W międzyczasie Taron var Wyndhame, zdeterminowany do objęcia tronu, zorganizował koronację i zaczął budować swoje sojusze. Jego działania doprowadziły do Wojny Dwóch Koron, która dodatkowo skomplikowała sytuację w Casterville.

Renée Clagon, widząc chaos panujący w Araulenie, postanowiła wykorzystać sytuację do pełnego podboju Casterville. Dokładnie tak, jak przewidziała, w Araulenie wybuchła wojna domowa, co oznaczało, że wszystkie siły królestwa będą zbyt zajęte własnymi problemami, by interweniować w obronie Casterville. Dla Renée był to idealny moment, aby przystąpić do działania na pełną skalę, wiedząc, że nikt nie stanie jej na drodze.

Z pewnością, że nikt z zewnętrznych sił nie zakłóci jej planów, Renée zwiększyła swoje wsparcie dla Leah var Flagelan. Hintervoldzkie wojska, teraz działające z pełnym rozmachem, zajęły znaczną część zachodnich terenów Casterville. Siły Leah, wspierane przez doświadczone i dobrze wyposażone oddziały z Hintervoldu, miały teraz przewagę, która pozwoliła im na szybkie zdobywanie kolejnych ziem.

Król Taron var Wyndhame, mimo że sam potrzebuje żołnierzy w swojej wojnie, dosłał Shirley wsparcie, starając się pomóc w obronie księstwa. Dodatkowo, książę Birchton wynajął armię najemników Srebrnej Dumy z Ligi Srebrnomarchijskiej, a Sabelrotowie z Whisperhout zorganizowali dostawę łodzi z moździerzami, zakupionymi od krasnoludów z Thraegu.

Srebrnomarchijscy najemnicy ze Srebrnej Dumy, świadomi trudnej sytuacji Lynnfordów, zasugerowali strategiczne wycofanie się za rzekę Grenstrem, która przecina całe księstwo na zachód od stolicy. Rzeka ta stanowiła naturalną barierę obronną, możliwą do przekroczenia przez wojska jedynie przez warowną twierdzę Grenbridge. Feldmarszałek Ferris var Lynnford, dowodzący obroną, zgodził się na ten plan i w ciągu zaledwie miesiąca fort Grenbridge został znacząco umocniony.

Doskonałe dowodzenie Ferrisa var Lynnforda, wspierane przez doświadczenie najemników ze Srebrnej Dumy, odegrało kluczową rolę w obronie Grenbridge. Srebrna Duma, mająca bogate doświadczenie w obronie twierdz, wnosiła do planowania obrony nowatorskie i skuteczne metody, które były nieznane większości dowódców Casterville. To właśnie dzięki ich wiedzy i strategii twierdza została znacząco umocniona, a obrona rzeki Grenstrem okazała się nie do przełamania dla sił Flagelanów. Wsparcie ze strony Srebrnej Dumy, szczególnie w zakresie efektywnego wykorzystania moździerzy, pozwoliło Lynnfordom na zatrzymanie ofensywy i zamrożenie frontu. Renée Clagon, licząc na błyskawiczną okupację, musiała zmierzyć się z nieoczekiwanym oporem, który znacznie spowolnił jej działania. Siły Flagelanów, mimo licznych prób ataków na Grenbridge, nie były w stanie zdobyć twierdzy, co oznaczało, że konflikt przeciągnął się na dłużej, niż planowano.

Lynnfordowie, widząc, że zatrzymanie wroga jest możliwe, przyjęli taktykę opóźniania wojny, licząc na to, że Taron var Wyndhame odniesie sukces w Araulenie i przybędzie z odsieczą. Tymczasem Flagelanowie, z pomocą Hintervoldu, zaczęli organizować małe grupy sabotażowe, które przekraczały rzekę i atakowały karawany z zaopatrzeniem oraz paliły farmy. Mimo że ich wysiłki były daremne w zdobyciu Grenbridge, Lynnfordowie stopniowo tracili zasoby, co osłabiało ich pozycję w dłuższej perspektywie. Coraz więcej lordów zaczynało przechodzić na stronę wroga, widząc, że wojna może trwać jeszcze długo.

W tym czasie Shirley var Lynnford nieustannie starała się znaleźć nowych sojuszników i męża, który mógłby wzmocnić jej pozycję. Jednak konieczność pozostania w księstwie i nadzorowania działań wojennych znacznie utrudniała jej te poszukiwania. Mimo trudności, Shirley kontynuowała walkę, mając nadzieję, że uda się znaleźć rozwiązanie, które pozwoli uratować jej księstwo przed całkowitą zagładą.

W tym czasie królowa Renée Clagon wysłała swoją armadę, aby zablokować Goldport, największy port morski księstwa, który od zawsze był pod władaniem rodu Lynnford. W ten sposób próbuje zdusić finansowo ród Lynnfordów oraz odciąć ich od kontaktów ze światem zewnętrznym.